"Ανήκω σε μια γενιά που πολιτικοποιήθηκε απρόσμενα κατά την περίοδο της κρίσης. Περάσαμε όλη την παιδική μας ηλικία με το αφήγημα ενός αρμονικού μέλλοντος που ανοιγόταν μπροστά μας. Τελειώνοντας το σχολείο, θα μπαίναμε στο πανεπιστήμιο και μετά θα ακολουθούσαμε έναν τρόπο ζωής εντός του οποίου η δουλειά θα ήταν ένα κομμάτι ανάμεσα σε άλλα. Ωστόσο, από το 2010 και μετά, η κοινωνική συνθήκη εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά από ό,τι είχαμε φανταστεί.
Σήμερα, η βαρβαρότητα έχει κερδίσει σαφές προβάδισμα και έχει πολλαπλές μορφές. Βαρβαρότητα είναι η ανεργία, οι απολύσεις εργαζομένων λίγο πριν τη σύνταξη, οι ατελείωτες εργάσιμες ώρες που δεν μεταφράζονται σε οικονομική αυτονομία. Είναι η ρατσιστική βία κατά των μεταναστών. Το σώμα του δολοφονημένου Ζακ στις οθόνες μας. Η κρατική-εταιρική δολοφονία στα Τέμπη. Όλες αυτές οι καταστάσεις αποκαλύπτουν την κοινή μας επισφάλεια, ενώ ταυτόχρονα πυροδοτούν ένα σύνολο διεκδικήσεων και μια συλλογική έκφραση αλληλεγγύης. Ειδικά τα Τέμπη, θεωρώ πως αποτελούν τη ρίζα ενός μαζικού κινήματος, ικανού να συνδέσει και να πολιτικοποιήσει πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, να διαπεράσει την αδρανοποίησή μας και να μας κατεβάσει ξανά στους δρόμους".
