Το έχεις κάνει. Το έχουμε κάνει όλες. Ένα scroll και μέσα σε δευτερόλεπτα νιώθεις πίσω. Άλλες έχουν σχέσεις που μοιάζουν βγαλμένες από ρομαντική ταινία. Δουλειές που εκτοξεύονται. Μωρά με οργανικά γεύματα και outfits σε αποχρώσεις "εσπρέσο-κρέμα". Κατοικίες που μοιάζουν με σελίδα του Kinfolk.

Κι εσύ; Ακόμη αναρωτιέσαι αν πήρες τη σωστή απόφαση. Ακόμα παλεύεις με τις δόσεις, τα άγχη, το "είμαι αρκετή;”. Και χωρίς να το καταλάβεις, ξεκινάς τον εσωτερικό διάλογο: "Δεν είμαι εκεί που θα έπρεπε. Κάτι κάνω λάθος.”

Αλλά… ποιος το ορίζει αυτό;

1. Δεν ξεκινήσατε από την ίδια αφετηρία

Μερικοί μεγάλωσαν με σταθερότητα, άλλοι με αβεβαιότητα. Μερικοί είχαν γονείς που τους είπαν "μπορείς να γίνεις ό,τι θες", άλλοι μεγάλωσαν με το "μην κάνεις όνειρα, να είσαι ρεαλιστής". Κάποιοι είχαν χώρο να πέσουν και να σηκωθούν. Άλλοι δεν είχαν κανέναν να τους κρατήσει όταν λύγισαν.

Εσύ έχεις τη δική σου διαδρομή. Κι αν χρειάστηκες περισσότερο χρόνο να σταθείς στα πόδια σου, να βρεις το κουράγιο να ονειρευτείς, να βρεις τι σου ταιριάζει, είναι γιατί χτίζεις από το μηδέν. Αυτό δεν είναι καθυστέρηση. Είναι δύναμη.

2. Δεν έχετε τον ίδιο ρυθμό – κι ούτε χρειάζεται

Η ζωή δεν έχει χρονοδιάγραμμα. Δεν υπάρχει "μέχρι τα 30 πρέπει να…”. Κάποια παντρεύτηκε στα 25, άλλη στα 40. Κάποια άλλαξε 5 δουλειές μέχρι να βρει τι την γεμίζει. Άλλη έκανε παιδί πριν καν αποφοιτήσει.

Εσύ μπορεί τώρα να είσαι στη φάση που μαθαίνεις ποια είσαι, τι θες, πώς να βάζεις όρια. Μπορεί να μην έχεις φτάσει ακόμη εκεί που ονειρεύεσαι, αλλά ίσως βρίσκεσαι στο ακριβές σημείο που χτίζεις κάτι αληθινό. Ο ρυθμός σου δεν είναι αργός. Είναι ο δικός σου. Και αυτό αρκεί.

3. Το "τέλειο” που βλέπεις είναι σκηνοθετημένο

Δεν είναι ψέμα – είναι η μισή αλήθεια. Οι πιο όμορφες ζωές στο Instagram είναι μερικές προσεκτικά επιλεγμένες στιγμές. Φωτισμός, φίλτρα, χρώματα, μουσική υπόκρουση. Ένα στιγμιότυπο 10 δευτερολέπτων που δεν χωρά τις αλήθειες πίσω του: τον καβγά πριν τη φωτογραφία, την κούραση, τις θυσίες, τη μοναξιά.

Το ίδιο κάνεις κι εσύ. Δεν ανεβάζεις τις μέρες που θες να μείνεις στο κρεβάτι. Δεν ανεβάζεις τις κρίσεις ανασφάλειας στις 3 τα ξημερώματα. Και το ξέρεις. Οπότε γιατί πιστεύεις ότι οι άλλοι είναι ακριβώς ό,τι δείχνουν;

4. Κάθε φορά που συγκρίνεσαι, χάνεις λίγο απ’ τον εαυτό σου

Η σύγκριση δεν σε πάει πιο μπροστά. Σε τραβάει πίσω. Σου τρώει τη χαρά. Σε κάνει να νιώθεις "όχι αρκετή" ενώ έχεις δώσει τα πάντα. Τη στιγμή που θα μπορούσες να πεις "μπράβο μου που στάθηκα όρθια", λες "γιατί δεν είμαι σαν εκείνη;".

Η ερώτηση δεν είναι "γιατί δεν είμαι σαν εκείνη”. Η σωστή ερώτηση είναι: "Τι έχω καταφέρει εγώ, παρά τις δυσκολίες; Πού ήμουν πέρσι τέτοιον καιρό; Πού είμαι τώρα;”. Μικρές νίκες. Μεγάλες αντοχές. Μια διαδρομή που μόνο εσύ ξέρεις πόσο σε στοίχισε.

5. Δεν είσαι πίσω. Είσαι στο δικό σου μονοπάτι

Η ζωή σου δεν είναι πιο αργή, πιο βαρετή, πιο αδιάφορη. Είναι η δική σου. Μοναδική, ατελής, με όμορφες ασυνέχειες, με προσπάθεια και επιμονή. Έχεις βράδια που κλαις και δεν ξέρεις γιατί. Πρωινά που γελάς για ένα meme. Ανθρώπους που σε κράτησαν όταν λύγισες – και κάποιους που έφυγαν.

Και όλα αυτά είναι μέρος της ιστορίας σου. Δεν χρειάζεται να τα συγκρίνεις με καμία άλλη. Αν κάποιος σου χάριζε τη ζωή σου τυλιγμένη με κορδέλα, με όλα όσα έζησες – και τα όμορφα και τα σκληρά – θα την κρατούσες σφιχτά. Γιατί είναι δική σου. Μην την προσβάλλεις με συγκρίσεις. Μην τη μετράς με ξένα χρονολόγια. Τίμησέ την. Ζήσε τη. Όλη.

Μην κοιτάς προς τα πλάγια. Κοίτα μπροστά. Και βάλε στόχο να αγαπήσεις τη ζωή σου, όπως είναι — όχι όπως θα φαινόταν πιο "τέλεια" στα stories.