Nico Bustos.
Στην πρόσφατη Salone del Mobile, η Roche Bobois παρουσίασε τη συλλογή Cromάtica που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τον Pedro Almodόvar. Εμβληματικά έπιπλα, limited edition συλλογές και μια capsule σειρά σχεδιασμένη από τη διαχρονική μούσα του Ισπανού σκηνοθέτη, Rossy de Palma, συνθέτουν ένα δημιουργικό σύμπαν όπου το design συναντά τον κόσμο του σινεμά, με φόντο τη γαλλική art de vivre. Μάθαμε περισσότερα για το όλο εγχείρημα, μιλώντας μαζί του.
Τα χρώματα είναι ο πλανήτης στον οποίο συναντιέστε εσείς και ο οίκος Roche Bobois. Από πού προέρχεται και πώς εκφράζεται αυτή η αγάπη;
Αυτή η αγάπη υπήρχε από το ξεκίνημα της καριέρας μου ως κινηματογραφιστή, στην αρχή ασυνείδητα και αργότερα συνειδητά. Ως παιδί, με γοήτευαν οι ταινίες του τέλους των ‘50s, η εποχή του τεχνικολόρ. Με κάποιον τρόπο, πάντα προσπαθούσα να μιμηθώ την ένταση, το δυνατό κοντράστ και τα εκρηκτικά χρώματα του τεχνικολόρ. Όλα αυτά τα στοιχεία είχαν να κάνουν με τη χημική επεξεργασία που συνηθιζόταν τότε για την εμφάνιση των αρνητικών φιλμ. Μια διαδικασία που έκανε τα χρώματα τόσο ξεχωριστά, αλλά και μη ρεαλιστικά. Σήμερα η τάση οδηγεί προς μια πιο ρεαλιστική εικόνα.
Επιδρούν τα χρώματα στους χαρακτήρες των ταινιών σας; Απόλυτα. Σκοπός μου είναι να αναδημιουργώ την έκρηξη του τεχνικολόρ που αντικατοπτρίζει τα χρώματα της παιδικής μου ηλικίας, της δικής μου νοητικής κατάστασης και την αίσθηση των χαρακτήρων που δημιουργώ. Πολλές φορές οι ήρωές μου βρίσκονται σε ακραίες και φλογερές καταστάσεις και αυτό το είδος χρωματισμού τούς ταιριάζει τέλεια. Με τον καιρό τόλμησα να πειραματιστώ με διάφορα χρώματα, ανάλογα με την εποχή που απεικόνιζα.
Έχετε κάποιο αγαπημένο χρώμα;
Το κόκκινο είναι πάντα παρόν στις ταινίες μου. Αλλά το ίδιο και το πράσινο, το οποίο έχω χρησιμοποιήσει πολύ τελευταία. Η πρώτη φορά ήταν στο φιλμ Δέσε Με! Υπήρχε ένας πράσινος καναπές στον οποίο καθόταν η Victoria Abril. Το πράσινο είναι περίπλοκο χρώμα λόγω των διαβαθμίσεών του, πρέπει να βρεις τη σωστή απόχρωση. Και αν παρατηρήσετε προσεκτικά, πολύ λίγες γυναίκες φορούν πράσινα. Οι κοκκινομάλλες, για παράδειγμα, πρέπει να το σετάρουν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο για να το αναδείξουν. Ένα άλλο χρώμα που χρησιμοποιούσα πολύ από την αρχή, ειδικά για τους τοίχους, είναι η ώχρα.
Πώς προσεγγίζετε το set design;
Όταν σκηνοθετώ μια σκηνή όπου υπάρχουν ο τοίχος, το πάτωμα, τα έπιπλα και ο ηθοποιός, δουλεύω όπως ένας ζωγράφος. Για παράδειγμα, δεν ζητάω μόνο έναν καναπέ, αλλά δύο ή τρεις, ώστε να έχω επιλογές. Το πρώτο που αποφασίζω είναι το χρώμα στον τοίχο και στο πάτωμα, καθώς είναι οι επιφάνειες που φαίνονται περισσότερο ή ξεχωρίζουν στην όλη σύνθεση, αφού είναι οι μεγαλύτερες. Έπειτα κάνω διάφορα τεστ με τους τοίχους. Επίσης, ντύνω τα έπιπλα με διαφορετικά υφάσματα μέχρι να δω ποιο χρώμα μου αρέσει. Στη συνέχεια, τοποθετώ τους ηθοποιούς στον καναπέ, τεστάροντας επίσης τι θα φορέσουν. Είναι μια διαδικασία τρισδιάστατη. Εργάζομαι όπως ένας ζωγράφος, αλλά περισσότερο με τα αντικείμενα και όχι μόνο με τα χρώματα.
Υπάρχει κάποια ομοιότητα ανάμεσα στη διακόσμηση ενός χώρου και στο στήσιμο ενός κινηματογραφικού πλατό;
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Το σπίτι στο Πόνος και Δόξα είναι εκεί όπου ζει ο χαρακτήρας του Antonio (Banderas). Υπάρχουν πολλοί πίνακες και πολλά χρώματα τα οποία ευθυγραμμίζονται με τα χρώματα που βλέπετε στις άλλες ταινίες μου. Πολύ συχνά αγοράζω ένα έπιπλο, μια απλίκα ή ένα οποιοδήποτε αντικείμενο -το οποίο δεν το χρειάζομαι εκείνη τη στιγμή- απλώς επειδή μου αρέσει και ξέρω ότι θα το χρησιμοποιήσω σε κάποια ταινία. Στην πραγματικότητα αποθηκεύω μικρά αντικείμενα, λεπτομέρειες που αργότερα θα μπουν στις ταινίες μου.
Προτιμάτε κάποιο συγκεκριμένο στυλ επίπλωσης;
Εξαρτάται. Όταν πρόκειται για σινεμά, έχει να κάνει με την εποχή. Οι ταινίες μου αναφέρονται σχεδόν πάντα στο σήμερα ή στα ‘60s. Στις Ραγισμένες Αγκαλιές -αγαπούσα πολύ την ποπ τότε- επέλεξα ένα κόκκινο τραπέζι της Cassina με τις καρέκλες του, γιατί ήταν πολύ αντιπροσωπευτικό. Το κόκκινο και το λευκό είναι χαρακτηριστικά της pop art των αρχών της δεκαετίας του ‘60. Έπειτα η ποπ έγινε πιο περίπλοκη. Μου αρέσουν οι καθαρές γραμμές, οι γωνίες και οι σιλουέτες. Εννοώ ότι σε έναν εσωτερικό χώρο μπορεί να υπάρχει οτιδήποτε, αλλά πάντα προσπαθώ να διατηρείται ένα στυλ. Στην ταινία Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης η επίπλωση είναι ιταλικού στυλ. Στη βεράντα υπήρχε ένα τιρκουάζ τετράγωνο έπιπλο. Με άλλα λόγια πολύ μίνιμαλ. Αλλά λόγω των γραμμών του, η όλη διακόσμηση ακολουθούσε αυτή την αρχή. Αυτό το είδος επίπλωσης τη δεκαετία του ‘80 συνδυαζόταν με μονοχρωμίες και, φυσικά, με μαξιλάρια. Η ηθοποιός κάθεται απλώς πάνω τους και εγώ συνθέτω τη σκηνή. Ωστόσο είμαι αρκετά εκλεκτικός. Μου αρέσουν πολλά διαφορετικά στυλ, άσχετα με την εποχή που αναφέρεται το φιλμ. Τα ‘50s ήταν απίστευτα πλούσια όσον αφορά τον σχεδιασμό επίπλων. Ακόμη και σήμερα βρίσκεις καρέκλες και πολυθρόνες εκείνης της εποχής σε καταστήματα με αντίκες. Βέβαια, όλα αυτά πρέπει να συνδυαστούν, και ανάλογα πώς το κάνει κανείς, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό.
Πώς σας φαίνεται το γεγονός ότι αυτά τα έπιπλα, αυτή η συνεργασία σας με τη Roche Bobois, θα μπει ξαφνικά στα σπίτια των ανθρώπων;
Πώς νιώθω για το γεγονός ότι αυτά τα έπιπλα θα ζουν στα σπίτια του κόσμου; Θα ήθελα να το δω αυτό. Αν κάποιος αποφασίσει να διακοσμήσει ένα δωμάτιο με αυτά τα έπιπλα, θα ήταν καταπληκτικό να δω ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος και πώς ζει.
Τι σκέφτεστε γι’ αυτή τη συνεργασία;
Πιστεύω πως πρόκειται για έπιπλα με τα οποία μπορείς να ζήσεις. Μέσα από τα χρώματα και τα σχέδια που χρησιμοποιήσαμε βγαίνει ένα πολύ θετικό συναίσθημα, η χαρά της ζωής. Νομίζω πως το να ξυπνάς και να περπατάς στο χαλί ή να κάθεσαι στον καναπέ, σου χαρίζει μια αίσθηση αισιοδοξίας. Εγώ τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι. Αναφέρατε ότι το σπίτι σας μερικές φορές θυμίζει τον κόσμο των ταινιών σας.
Είναι το σπίτι σας που αντανακλάται στα φιλμ σας ή το αντίστροφο;
Και τα δύο. Ιδιαίτερα στην ταινία Πόνος και Δόξα, θα δείτε το σπίτι μου. Μπορείτε να δείτε τα πάντα. Ζω περιτριγυρισμένος από πίνακες, έπιπλα και φωτιστικά, όλα διαλεγμένα με πολλή φροντίδα. Το ίδιο και τα βοηθητικά κομμάτια, όπως οι απλίκες, τα τραπεζάκια σαλονιού και τα coffee tables. Όλα αυτά είναι σημαντικά για το στήσιμο μιας σκηνής. Στην αρχή σκέφτηκα να στραφώ προς την ηρεμία ενός σπιτιού που θα εξελίσσεται σταδιακά αγκαλιάζοντας τον μινιμαλισμό. Συνειδητοποίησα όμως ότι με το που άρχισα να αγοράζω έπιπλα, ο μινιμαλισμός εξαφανίστηκε αμέσως. Μου άρεσε η ιδέα της σπανιότητας (το σπίτι μου είναι πολύ εκλεκτικό, έχω πολλά πράγματα), αλλά βέβαια ό,τι αγοράζω και βάζω στον χώρο μου είναι κάτι που απολαμβάνω να το κοιτάζω. Είναι σαν τους πίνακες. Γιατί να τους βάλεις στην αποθήκη; Όχι, θέλω να τους βλέπω. Πρόσφατα πήγα σε καινούριο σπίτι και νομίζω πως το αγόρασα περισσότερο για να το διακοσμήσω και να εκθέσω τους πίνακες που απόκτησα όλα αυτά τα χρόνια, παρά για να ζήσω μέσα σε αυτό.
Roche Bobois, Νέα Διεύθυνση: Λ. Κηφισίας 217Α, Μαρούσι, τηλ: 2106711700, roche-bobois.com
