DAN MARTENSEN
Σε μια σχολή χορού κάπου στο Βόρειο Λονδίνο , η Daisy Edgar-Jones ισορροπεί στις μύτες των ποδιών της. Έχουν περάσει περίπου πέντε χρόνια -και μια ξαφνική διεθνής φήμη- από τότε που ένιωσε για τελευταία φορά τις φτέρνες της να αγγίζουν το έδαφος. Σε μια προσπάθεια να επιστρέψει στις ρίζες της, η ηθοποιός αποφάσισε να αρχίσει ξανά μαθήματα μπαλέτου. Δεν είχε φορέσει τις πουέντ της από τότε που ήταν επτά ετών.
"Η μαμά μου έχει ακόμα το πτυχίο μου του πρώτου επιπέδου", λέει η Edgar-Jones. Η επιστροφή στο μπαλέτο, έπειτα από τόσα χρόνια που το μυαλό της είχε φύγει αλλού, μοιάζει σαν μια προσπάθεια να επανατοποθετηθεί, να ξαναβρεί το κέντρο της. Αν και δεν της διαφεύγει το γεγονός πως, παρά το ότι είναι μόλις 26 χρόνων, νιώθει λίγο μεγάλη για να προετοιμάζεται για το δεύτερο επίπεδο. "Η υπέροχη δασκάλα μου μου είπε πως μπορώ να διαλέξω ανάμεσα σε ομαδική ή ατομική εξέταση, αλλά ότι στην ομαδική θα είμαι μαζί με μια παρέα από οκτάχρονα!", λέει γελώντας. "Θα με κάνουν μια χαψιά".
Με την Edgar-Jones έχουμε δώσει ραντεβού σε ένα μεσογειακό καφέ στο Crouch End, την καταπράσινη γειτονιά του Λονδίνου που λέγεται πως φιλοξένησε την Taylor Swift όταν βρέθηκε στην πόλη και που συνορεύει με το Muswell Hill, εκεί όπου μεγάλωσε η Daisy. Μπαίνει στο καφέ γεμάτη ενέργεια, φορώντας μάλλινο σκουφάκι, ένα ταμπά δερμάτινο φθαρμένο τζάκετ, λευκό Tshirt, μαύρο παντελόνι και μποτάκια και με εντοπίζει αμέσως στη γωνία.
Τo μπαλέτο -ως μια πράξης γείωσης επανέρχεται έπειτα από αυτά τα πέντε χρόνια που άλλαξαν τη ζωή της όπως δεν είχε φανταστεί. Τον Απρίλιο του 2020 έγινε ξαφνικά μία από τις πιο αναγνωρίσιμες γυναίκες στον κόσμο. Η μίνι τηλεοπτική σειρά στην οποία πρωταγωνίστησε, μια διασκευή του βαθιά μελαγχολικού ρομάντζου της Sally Rooney, Normal People, παρηγόρησε έναν τραυματισμένο πληθυσμό στα πρώτα στάδια της πανδημίας. Η ερμηνεία της ως Marianne κέρδισε υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και BAFTA Ά Γυναικείου Ρόλου. Μαζί με τον συμπρωταγωνιστή της, Paul Mescal, έγιναν εμμονή στο διαδίκτυο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Edgar-Jones δεν έχασε την ευκαιρία να δοκιμάσει διαφορετικά πράγματα. Μερικές μέρες, λέει, βλέπει διαρκώς blockbusters. Πρόσφατα είδε επιτυχίες όπως τα Braveheart και Speed. Το περασμένο καλοκαίρι, μάλιστα, πρωταγωνίστησε σε μία παρόμοια, στην ταινία καταστροφής Twisters, η οποία τη βοήθησε να "εκτιμήσει αυτά τα επικά φιλμ που μένουν στη μνήμη των ανθρώπων για χρόνια", όπως λέει η ίδια. Με το Twisters και την επιτυχημένη μεταφορά του βιβλίου Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες απέδειξε ότι διαθέτει τη λάμψη και τα διαπιστευτήρια μιας αυθεντικής σταρ του σινεμά. Άλλες μέρες, όπως σήμερα, το μόνο που θέλει να κάνει είναι να χορεύει. Ο χαρακτήρας που αρχικά την έκανε να ασχοληθεί ξανά με το μπαλέτο τον περασμένο χειμώνα ήταν η Maggie, η μοναχική και παθιασμένη πρωταγωνίστρια του δράματος του Tennessee Williams Λυσσασμένη Γάτα. Το έργο, που παρουσιάστηκε στο West End του Λονδίνου και σκηνοθέτησε η διάσημη Rebecca Frecknall, επικεντρώνεται σε ένα παντρεμένο ζευγάρι, τη Maggie (Edgar-Jones) και τον Brick, τον οποίο υποδύεται ο Kingsley Ben-Adir (τον είδαμε και στην Barbie) και στο πώς, μέσα από την κατακερματισμένη σχέση τους, διαχειρίζονται τις προσδοκίες της πλούσιας οικογένειας του Brick. Με το μπαλέτο, η Edgar-Jones ήλπιζε να αποκτήσει λίγη από την ευφυΐα της Maggie, μέχρι που έσπασε ένα δάχτυλο του ποδιού και μόλις πρόσφατα μπόρεσε να επιστρέψει στην πρακτική άσκηση.
Αυτό δεν την εμπόδισε να παίξει τον ρόλο της. Κάθε βράδυ, η παράσταση ήταν sold-out και το κοινό παρακολουθούσε την Edgar-Jones να ορμάει στη σκηνή με ένα ασημένιο φόρεμα και να ερμηνεύει χωρίς διακοπή έναν μονόλογο απέναντι στον Brick για σχεδόν μία ώρα της πρώτης πράξης. Ήταν μια εκπληκτική και πλήρης επιστροφή στο είδος που είχε ερωτευτεί ως έφηβη. Ήταν το πρώτο θεατρικό έργο στο οποίο εμφανίστηκε μετά το Albion, επίσης στο θέατρο Almeida, λιγότερο από ένα μήνα προτού το Λονδίνο "μπει σε pause" από την πανδημία το 2020. "Πέντε μόλις χρόνια έχουν περάσει και η ζωή μου είναι τόσο διαφορετική. Εγώ η ίδια είμαι τόσο διαφορετική", λέει η ηθοποιός και παραδέχεται πως, πέρα από οτιδήποτε άλλο, η δουλειά είναι αυτή που την έκανε να ωριμάσει.
Οι παραστάσεις μπορεί να ολοκληρώθηκαν, αλλά το σώμα της δεν το έχει αντιληφθεί. Ξεχνάει τις ανησυχίες της απολαμβάνοντας τον ζεστό καφέ και παραγγέλνοντας τουρκικά αυγά καθώς μιλάμε. "Χθες το βράδυ, παρακολουθούσα την Οικογένεια Γκίλμορ (σ.σ. τηλεοπτική σειρά) και γύρω στις 7:30 η καρδιά μου είχε φτάσει τους 111 παλμούς το λεπτό", λέει. Αν και οι ταινίες υψηλού προϋπολογισμού την απασχόλησαν πολύ το 2024, το 2025 φαίνεται ότι θα την οδηγήσει σε δουλειές που εστιάζουν περισσότερο σε χαρακτήρες. Μέσα στον Απρίλιο θα κυκλοφορήσει (στις HΠΑ) η ταινία On Swift Horses, ένα queer ανεξάρτητο δράμα που διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1950 στην Καλιφόρνια. Η Edgar-Jones υποδύεται τη Muriel, μια νοικοκυρά που έχει εγκατασταθεί στο Σαν Ντιέγκο με τον σύζυγό της Lee (τον ερμηνεύει ο Βρετανός ηθοποιός Will Poulter), ο οποίος έχει μόλις επιστρέψει από τον πόλεμο της Κορέας. Ο Jacob Elordi υποδύεται τον ανήσυχο μικρότερο αδερφό του Lee, Julius, ο οποίος δεν δέχεται να εγκατασταθεί στην ίδια πόλη με τον αδερφό του και πηγαίνει στο Λας Βέγκας, όπου ξεκινά μια σχέση με έναν άλλο άντρα. Όλο αυτό το διάστημα, η καθημερινότητα της Muriel στο σπίτι γίνεται ασφυκτική και παράξενη. Λαχταράει τη ζωή που ζει ο Julius. Έτσι, αρχίζει να ενδίδει στις επιθυμίες της και έλκεται από τη γειτόνισσά της, Sandra (την υποδύεται η Sasha Calle).
Τα γυρίσματα κράτησαν δύο μήνες και έγιναν στα σκονισμένα, όμορφα τοπία πέριξ του Λος Άντζελες στις αρχές του 2023. Για να βοηθήσει τους ηθοποιούς να κατανοήσουν ένα από τα κεντρικά θέματα της ταινίας, ο σκηνοθέτης Daniel Minahan προσέλαβε έναν ειδικό στο πόκερ και το blackjack για να διδάξει την Edgar-Jones και τους άλλους ηθοποιούς πώς να παίζουν χαρτιά. Η ίδια διάβασε και αρκετά βιβλία από μια λίστα που της έδωσε ο Minahan. Πίστεψε αμέσως σ' αυτό το project και υπέγραψε στις αρχές του 2022, ανυπομονώντας να ξεκινήσει τα γυρίσματα. "Ήταν ένα πραγματικά όμορφο, λυρικό σενάριο και με ενδιέφερε να δω πώς θα το εκμεταλλευόταν ο σκηνοθέτης", λέει η ίδια. Στο τέλος της άρεσαν πολύ και τα κοστούμια: "Όταν είδα τον Will, τον Jacob και τη Sasha ντυμένους με τα ρούχα της ταινίας σκέφτηκα: "Αυτό είναι πολύ καυτό”. Όλοι έδειχναν πάρα πολύ σέξυ. Λατρεύω τις ψηλόμεσες σιλουέτες των ’50s". Αυτή η ταινία της θύμισε το Normal People κατά κάποιο τρόπο: μια παρέα από νέους ανθρώπους που δέθηκαν γρήγορα μεταξύ τους ενώ ανέκυψαν και ζητήματα όπως "οι δυνατές διαπροσωπικές σχέσεις, η ανακάλυψη του εαυτού, το να μεγαλώνεις και να γνωρίζεις ποιος είσαι".
Στο γυμνάσιο, η Edgar-Jones ήταν καλή μαθήτρια με καλούς τρόπους. Δεν ήταν ο μελαγχολικός, οδυνηρά καλλιτεχνικός τύπος, παραδέχεται η ίδια: "Ήμουν ανάλαφρη, χαρούμενη και λίγο περίεργη". Ανακάλυψε το θέατρο νωρίς. Στα 15 της περνούσε τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο της ως μέλος του National Youth Theater του Λονδίνου, όπου βρήκε φίλους με τα ίδια ενδιαφέροντα και, έναν χρόνο αργότερα, έκανε οντισιόν για μια σκοτεινή διασκευή της Μικρής Γοργόνας σε σκηνοθεσία της Sofia Coppola, η οποία όμως αποχώρησε από το project. H Edgar-Jones δεν θυμάται πολλά από την οντισιόν, πέρα από το ότι ξάπλωνε πάνω σε έναν καναπέ ("επειδή δεν είχα πόδια, αλλά ουρά ψαριού") καθώς διάβαζε τα λόγια της. Το ότι δεν πήρε τον ρόλο δεν έχει σημασία, γιατί είχε κάνει ήδη τη σωστή εντύπωση: Ο υπεύθυνος του κάστινγκ τη σύστησε σε έναν ατζέντη, ο οποίος έβαλε αμέσως το όνομά της στη λίστα του. Λίγο καιρό αργότερα, η ηθοποιός επιλέχθηκε για τη βρετανική κωμική σειρά Cold Feet, η οποία άλλαξε τα σχέδιά της να πάει στο πανεπιστήμιο, και για την τηλεοπτική μεταφορά του Πόλεμου των Άστρων του H.G. Wells. Και έπειτα, το 2019, ήρθε στη ζωή της το Normal People.
Και δεν έφυγε ποτέ. Ο συμπρωταγωνιστής της, Paul Mescal, παραμένει ένας από τους καλύτερους φίλους της. Μαζί ξεπέρασαν την τρέλα -μέσα στην πανδημία- με τους παπαράτσι να τους καταδιώκουν κάθε φορά που έβγαιναν από το σπίτι. Κάτι που συμβαίνει και σήμερα, αν και, όπως λέει αστειευόμενη, "ποτέ όταν είμαι ντυμένη ωραία και το μακιγιάζ μου είναι άψογο, παρά μόνο όταν φοράω Birkenstocks και κάλτσες και πετάγομαι να αγοράσω γάλα. Βλέπω φωτογραφίες μου στο διαδίκτυο και λέω ”τι διάολο...”".
Ενώ παιζόταν η Λυσσασμένη Γάτα, η ηθοποιός σχολιάστηκε σε fashion έντυπα και ιστοσελίδες επειδή φορούσε σανδάλια Birkenstock μες στον χειμώνα. "Ήταν ένα πρωτοποριακό fashion statement, γιατί με ακολουθούσαν συνεχώς οι φωτογράφοι ενώ ήμουν τραυματισμένη", λέει γελώντας. Στην πραγματικότητα, ήταν Νοέμβριος και κρύωνε πολύ, απλώς δεν μπορούσε να φορέσει παπούτσια λόγω του σπασμένου δακτύλου στο πόδι της.
Σήμερα, η σειρά Normal People συνεχίζει να κυριαρχεί σε ELLE.GR 97 Μακάρι να βρω ξανά κάτι παρόμοιο με το Normal People. Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω την απήχηση που είχε. μεγάλο μέρος της αφήγησης της Edgar-Jones. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει ένα κομμάτι της που κουράστηκε να μιλάει γι 'αυτό, κι εκείνη απαντάει χαμογελώντας: "Δεν είναι ότι βαρέθηκα να μιλάω γι’ αυτό, αφού είμαι τόσο περήφανη γι' αυτή τη δουλειά", και συνεχίζει: "Θέλω να βρω ξανά κάτι παρόμοιο. Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω την απήχηση που είχε. Ωστόσο έχουν περάσει χρόνια, είμαι μεγαλύτερη τώρα και είμαι πρόθυμη να μιλήσω και για άλλα πράγματα".
Η λίστα των συμπρωταγωνιστών της Edgar-Jones διαβάζεται σαν κατάλογος των πιο διάσημων σταρ αυτή τη στιγμή. Εκτός από τον Elordi και τον Mescal, είναι οι Harris Dickinson (Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες), Andrew Garfield (Κάτω απ' τη Σημαία του Ουρανού), Sebastian Stan (στην ταινία τρόμου Fresh) και Glen Powell (Twisters). "Ο Timothée Chalamet και ο Austin Butler μόνο μου λείπουν!", λέει αστειευόμενη
Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι σχεδόν σε όλες τις ταινίες της μετά το Normal People εκείνη έχει το προβάδισμα. Αυτοί οι ηθοποιοί (εκτός από τον Garfield) έχουν δεύτερο ή τρίτο ρόλο. Αυτό ίσως δείχνει μια θετική αλλαγή στο Χόλιγουντ: την περσινή χρονιά ήταν η πρώτη φορά που υπήρξε ισότητα φύλων στο box office, με λίγο περισσότερες από τις μισές ταινίες με υψηλές εισπράξεις να δημιουργούνται από γυναίκες. Τα Twisters και Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες έχουν κάνει τζίρο διεθνώς άνω του μισού δισεκατομμυρίου δολάρια.
"Έχω συνεργαστεί με όλους τους συντρόφους που μου έχουν καταλογίσει στο διαδίκτυο", λέει η ηθοποιός και συνεχίζει: "Και είμαι τυχερή γιατί όλοι ήταν απίστευτα υποστηρικτικοί στο να είμαι εγώ η πρωταγωνίστρια. Ο Glen, ο Sebastian, ο Paul, όλοι τους. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο επιτυχημένοι, αγαπητοί και καλοί ηθοποιοί: είναι τόσο γενναιόδωροι και πραγματικά υπηρετούν την τέχνη, το σινεμά και όχι τον εαυτό τους. Ο Glen έλεγε: ”Ποιο είναι το ταξίδι της Kate; Ας το βρούμε”. Το ίδιο και ο Sebastian, ήταν πλήρως απορροφημένος με το ταξίδι του Noa. Όσο για τον Paul, είναι σαν να παίζεις τένις με τον καλύτερό σου φίλο. Αγχώνομαι όταν πρόκειται να δουλέψω με κάποιον που μπορεί να μην είναι χαλαρός. Υπάρχει πολύ ”εγώ” στη βιομηχανία του κινηματογράφου".
Ο Dickinson, συμπρωταγωνιστής της στην ταινία Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες, λέει ότι η Edgar-Jones κάνει εύκολη τη συνεργασία. "Είναι ένας από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Έχει τεράστια υπομονή και ευαισθησία. Νομίζω ότι και αυτά τα χαρακτηριστικά την κάνουν σπουδαία ηθοποιό, γιατί σημαίνει ότι είναι πλήρως συντονισμένη με αυτό που κάνει", έχει δηλώσει ο ίδιος.
Οι χαρακτήρες της είναι δουλεμένοι σε βάθος, με τρόπο που κάνει φανερό τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Η Marianne της ήταν καυστική και περίπλοκη: υπάκουη στις εντολές ενός αγοριού αλλά και πολύ καλή γι' αυτόν. Στις Καραβίδες υποδύθηκε ένα κορίτσι που ζει στους βάλτους και βρίσκεται στο επίκεντρο μιας δικαστικής υπόθεσης. Ένα κορίτσι για το οποίο οι τυπικές δομές της κοινωνίας δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον. "Είναι υπέροχο που όλο και περισσότερες ταινίες γίνονται από γυναίκες με θέμα τις γυναίκες. Έχει ενδιαφέρον επίσης να είσαι γυναίκα στα 20 σου και να υποδύεσαι έναν χαρακτήρα που δεν είναι καθόλου αφελής", λέει η Edgar-Jones. "Αναζητάω ηρωίδες με αυτοπεποίθηση. Θέλω καθεμία που υποδύομαι να είναι περίπλοκη, να έχει βάθος και πολλές πτυχές, γιατί αυτό σημαίνει άνθρωπος. Αισθάνομαι τυχερή που πολλοί από τους χαρακτήρες μου είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά. Δεν ορίζονταν από τις πράξεις, τις εμπειρίες τους ή από τους άντρες στη ζωή τους. Όπως συνέβη με την Kate στο Twisters, ταινία για την οποία ξέσπασε μεγάλος σάλος επειδή δεν υπήρχε ούτε ένα φιλί στο τέλος. Όμως το ταξίδι της ήταν κάτι παραπάνω από ένα ρομαντικό ταξίδι".
Προετοιμάζεται για τους ρόλους της με μια σκληρή εργασιακή ηθική. Άρχισε να μαθαίνει τα λόγια της για τη Λυσσασμένη Γάτα μήνες προτού ξεκινήσουν οι πρόβες, κάτι που θα μπορούσε ίσως να προέρχεται από τον φόβο της αποτυχίας. "Θυμάμαι όταν παίχτηκε πρώτη φορά το Normal People, έδινα άπειρες συνεντεύξεις, μιλούσα τόσο πολύ για την εμπειρία του ”συνδρόμου του απατεώνα” (σ.σ. ψυχολογικό σύνδρομο κατά το οποίο ένα άτομο με ικανότητες νιώθει ανάξιο της επιτυχίας του)", λέει η Edgar-Jones και συνεχίζει: "Πίστευα πραγματικά ότι θα μου περνούσε, αλλά δεν συνέβη έτσι. Το δουλεύω όμως. Δεν θέλω να μου καταστρέψει τη ζωή ο φόβος ότι δεν είμαι αρκετά καλή". Λέει ότι διαβάζει κριτικές για τη δουλειά της "όλη την ώρα". Ήταν η σκηνοθέτιδα Frecknall που την ενθάρρυνε να σταματήσει να διαβάζει αυτά που ο κόσμος, οι επικριτές της συγκεκριμένα, σκέφτονται γι αυτήν. "Όλα αυτά ήταν μεγάλο μάθημα για εμένα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι φοβόμουν μήπως κάνω τα πράγματα λάθος, μήπως αποτύχω ή έρθω σε δύσκολη θέση. Όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή, δηλαδή, αλλά ένας λόγος παραπάνω με τη δουλειά που κάνω, καθώς είμαι δημόσιο πρόσωπο. Υπήρξε μια μεγάλη και τυχερή περίοδος στη ζωή μου, στις αρχές της δεκαετίας των 20 μου, αλλά ταυτόχρονα ήταν και η εποχή της εκπαίδευσής μου μπροστά σε ανθρώπους. Μεγαλώνω και γίνομαι καλύτερη, αλλά μερικές φορές κάνω λάθη και δυσκολεύομαι".
Έμαθε γρήγορα, αλλά επίσης έπρεπε να "ξεμάθει" πολλά από αυτά που της λέει ο εγκέφαλός της για το πώς η Daisy Edgar-Jones, η σταρ του κινηματογράφου, φαίνεται προς τα έξω. Ξέρει ότι δεν μπορεί να ευχαριστήσει τους πάντες, ότι μερικές από τις ταινίες της δεν έχουν αποσπάσει τους ίδιους επαίνους όπως το Normal People. "Το φιλμ Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες δεν πήρε τις καλύτερες κριτικές, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έλεγαν ότι είναι η αγαπημένη τους ταινία. Πόσο εκπληκτικό είναι αυτό; Πέρασα υπέροχα σ' αυτή τη δουλειά και νομίζω ότι είναι σπουδαίο φιλμ. Η τέχνη είναι υποκειμενική και δεν μπορείς να ελέγξεις τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνεται ο κόσμος. Μπορείς απλώς να κάνεις κάτι με καλή θέληση και να μάθεις από αυτό. Το πώς ανταποκρίνονται οι άνθρωποι έχει να κάνει με το υπόβαθρό τους και με το τι χρειάζονται".
Τους τελευταίους μήνες, ο χρόνος που πέρασε εκπαιδεύοντας τον εαυτό της –με τη Frecknal, τη Maggie και τη σχολή μπαλέτου– φαίνεται να έχει αλλάξει κάπως την προοπτική της. Αυτή τη στιγμή άλλα πράγματα έχουν μεγαλύτερη σημασία για εκείνη από την κριτική των άλλων. "Φυσικά, θέλω να κάνω ταινίες που αναγνωρίζονται από τους κριτικούς, αλλά παράλληλα θέλω να είμαι γενναία και να προσεγγίζω άφοβα τη δουλειά μου. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αν ανησυχείς για το αν κάτι είναι καλό ή κακό. Μπορείς να συνδεθείς μόνο με το αν είναι αληθινό και μπορεί να σου μιλήσει. Τότε τα δίνεις όλα. Θέλω να σταματήσω να ανησυχώ για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που είναι μπροστά μου", καταλήγει η ίδια.
Info: Η ταινία On Swift Horses (Η Καρδιά του Τζογαδόρου) θα προβληθεί το επόμενο διάστημα στις ελληνικές αίθουσες.
Στην κεντρική φωτογραφία η Daisy Edgar-Jones φοράει κάπα Chanel, τοπ και σλιπ, όλα COUCOU INTIMATES. / Για το μακιγιάζ της χρησιμοποιήθηκαν στο make-up Dior Forever Hydra Nude, το highlighter Dior Forever Glow Luminizer και το λιπ γκλος Dior Addict Lip Glow. Όλα Dior.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: DAN MARTENSEN
STYLING: CLARE RICHARDSON
Μακιγιάζ: Florrie White/ The Wall Group
Μανικιούρ: Jenni Draper/ Premier Hair and Make-Up
Παραγωγή: Stuart Phillips/Fuse Productions
Set Design: Josh Stovell/ Lalaland Artists
