Ζεστό νερό με λεμόνι. Αυτό ήταν η μόνη απαίτηση της Tilda Swinton κατά τη φωτογράφιση για το ELLE που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο. Μαζί με την ομάδα του περιοδικού και άλλων πρώην συνεργατών της -στυλίστας, hair stylist και make-up artist- η Σκωτσέζα ηθοποιός ένιωθε άνετα έχοντας στο πλευρό της τον επί χρόνια σύντροφό της, τον ζωγράφο Sandro Kopp. Έχοντας συνηθίσει στις φροντισμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια συνεργασίες της στον κινηματογράφο, ζητούσε να την καθοδηγούν στη φωτογράφιση, για την οποία φορούσε κομμάτια από τη συλλογή Métiers d' Art 2025 της Chanel, του οίκου του οποίου είναι πρέσβειρα. Η ίδια έλεγε τη γνώμη της και συμμετείχε ενεργά, επιδιώκοντας πιο "Tildian" πόζες, έχοντας για οχτώ ώρες τον απόλυτο έλεγχο του σώματός της, και χωρίς να χάνει το λεπτό χιούμορ της. Η Swinton συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες ηθοποιούς του παγκόσμιου κινηματογράφου, αν και η ίδια δεν βλέπει έτσι τον εαυτό της, καθώς είναι το αντίθετο από το στερεότυπο μιας σταρ του Χόλιγουντ.
Η 64χρονη Katherine Mathilda Swinton έχει υποδυθεί δεκάδες χαρακτήρες στη σχεδόν 40χρονη καριέρα της. Το επίσημο ντεμπούτο της έγινε στην ταινία Caravaggio το 1986. Στη συνέχεια την είδαμε ως Orlando στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος της Virginia Woolf, υπήρξε αρχηγός μιας εναλλακτικής κοινότητας στην ταινία Η Παραλία (2000), μητέρα ενός δολοφόνου στο Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Kevin (2011), αιωνόβια βρικόλακας στο φιλμ Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί (2013), ηλικιωμένη αριστοκράτισσα στο The Grand Budapest Hotel (2014), τραγουδίστρια της ροκ στο Dive (2015), μάγισσα στο remake του φιλμ Suspiria (2018), μητέρα και κόρη στην ταινία The Eternal Daughter (2022) και μια ασθενής που σχεδιάζει την ευθανασία της στο Διπλανό Δωμάτιο (2024). Επιπλέον, το 2008 έλαβε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου ως δικηγόρος στην ταινία Michael Clayton. H Swinton κυριαρχεί στον ανεξάρτητο κινηματογράφο, αλλά κάνει και σύντομες επισκέψεις στο σύμπαν του Χόλιγουντ, όπως στο franchise Τα Χρονικά της Νάρνια (2005-2010).
Στην πορεία της συνεργάστηκε με σκηνοθέτες διαφόρων εθνικοτήτων, όπως ο Ιταλός Luca Guadagnino, ο Βρεττανός Derek Jarman, o Αμερικανός Wes Anderson, o Νοτιοκορεάτης Bong Joon Ho, ο Ταϊλανδός Apitchatpong Weerasethakul και ο Iσπανός Pedro Almodόvar. Όλοι αυτοί είναι οικογένεια για την ηθοποιό και οι ταινίες το αποτέλεσμα των σχέσεων που δημιουργεί ο κινηματογράφος.
Το 2020 τιμήθηκε για το έργο της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και φέτος βραβεύτηκε με Τιμητική Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Επίσης, ένα μεγάλο αφιέρωμα προς τιμή της θα πραγματοποιηθεί μέσα στο 2025. Το Eye Filmmuseum στο Άμστερνταμ πρότεινε στην ηθοποιό να επανεξετάσει την 40ετή καριέρα της με την έκθεση Tilda Swinton – Ongoing (από 25/9), για την οποία η ίδια προσκάλεσε μερικούς από τους βασικούς συνεργάτες της. Δημιούργησε πέντε νέα έργα με τους Αlmodόvar, Guadagnino, Weerasethakul, Joanna Hogg και Jim Jarmusch. Ετοίμασε επίσης ένα installation σε συνεργασία με τον ιστορικό μόδας και επιμελητή τέχνης Olivier Saillard, βασισμένο στο προσωπικό της αρχείο, το οποίο περιλαμβάνει ένα έργο φωτογραφημένο από τον Tim Walker. Υπάρχει επίσης αδημοσίευτο υλικό του Derek Jarman (1942-1994), ενός εξαιρετικού συνεργάτη της από την αρχή της καριέρας της. (σ.σ. Εν τω μεταξύ, η ηθοποιός σκέφτηκε να συμπεριλάβει στην έκθεση και μια φωτογραφία από τη φωτογράφιση για το ΕLLE κι εμείς ελπίζουμε να συμβεί).
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Swinton βρίσκεται στο επίκεντρο μιας έκθεσης. To 1995, σε συνεργασία με τη Βρετανίδα εικαστικό Cornelia Parker, παρουσίασε στη Serpentine Gallery του Λονδίνου την περφόρμανς The Maybe, η οποία επαναλήφθηκε στο ΜοΜΑ της Νέας Υόρκης. Εκεί, για μέρες ολόκληρες, κοιμόταν επί οχτώ ώρες μέσα σε ένα γυάλινο κουτί μπροστά στο κοινό. Σχεδιάζει να παρουσιάσει ξανά το έργο, αλλά για να διατηρήσει το μυστήριο δεν μας αποκαλύπτει αν όντως κοιμόταν μέσα σ' εκείνο το κουτί. Είναι η μόνη ερώτηση της συνέντευξης στην οποία αρνήθηκε ευγενικά να απαντήσει.
Έχει βρει την ισορροπία ανάμεσα στο φορτωμένο επαγγελματικό πρόγραμμά της και σε μια ήσυχη ζωή (δεν έχει καν λογαριασμό στο Instagram) στη Nairn, μια πόλη στα Highlands της Βόρειας Σκωτίας όπου μεγάλωσε τα δίδυμα παιδιά της, καρπούς της σχέσης της με τον συγγραφέα και καλλιτέχνη John Byrne. Τα παιδιά κληρονόμησαν από τη μητέρα τους την αγάπη για το σινεμά. Η 27χρονη Honor Swinton Byrne είναι ηθοποιός και πρωταγωνίστησε μαζί με τη μαμά της στις ταινίες The Souvenir (2019) και The Souvenir-Part II (2021) σε σκηνοθεσία της Joanna Hogg. Όσο για τον Xavier Swinton Byrne, εργάζεται ως σκηνογράφος.
Με ύψος 1,80μ. και με τα μαλλιά της πάντα κοντά και ξανθά, στο στυλ του David Bowie, η ηθοποιός πρωταγωνίστησε στο βίντεο κλιπ του μουσικού The Stars (Are Out Tonight) το 2013 και την ίδια χρονιά εκφώνησε την εναρκτήρια ομιλία για την έκθεση του ροκ σταρ στο Victoria & Albert Museum του Λονδίνου. Η Swinton διαθέτει μια ομορφιά που συχνά χαρακτηρίζεται ως ανδρόγυνη και μια αναμφισβήτητα ξεχωριστή παρουσία στο κόκκινο χαλί. Σε μια επίδειξη μόδας των Viktor & Rolf, όπου συμμετείχε και η ίδια ως μούσα του σχεδιαστικού διδύμου, τα μοντέλα ήταν "σωσίες" της.
Χαμογελαστή και χαλαρή, ξαπλωμένη σε ένα μαξιλάρι, χωρίς τη συνηθισμένη συνοδεία κάποιου εκπροσώπου Τύπου, η Swinton μας μίλησε μέσω της κάμερας του κινητού της από το Λονδίνο, την επόμενη μέρα της φωτογράφισης.
Αποκτήσατε πολλούς Βραζιλιάνους θαυμαστές μετά τον ενθουσιασμό που δείξατε για τη βράβευση της Fernanda Torres ως καλύτερης ηθοποιού στις Χρυσές Σφαίρες, στην κατηγορία όπου κι εσείς ήσασταν υποψήφια για την ερμηνεία σας στο φιλμ Το Διπλανό Δωμάτιο. Έφτιαξαν μάλιστα και μια ψεύτικη ταυτότητα για να σας αποδώσουν τη βραζιλιάνικη υπηκοότητα. Τι υπέροχο! Νιώθω μεγάλη τιμή. Θα ήθελα πολύ αυτή η ταυτότητα να ήταν πραγματική. Μίλησα με τη Fernanda και της είπα ότι πιστεύω πως υπάρχει μεγάλη συμπάθεια ανάμεσα στους Σκωτσέζους και τους Βραζιλιάνους.
Έχετε δει το Είμαι Ακόμα Εδώ; Ναι, ναι. Είναι μια υπέροχη ταινία.
Είχατε επαφή με άλλο Βραζιλιάνο σκηνοθέτη ή ηθοποιό εκτός από τη Fernanda Τorres; Έχω έναν φίλο, τον Kleber Mendonηa Filho, τον οποίο εκτιμώ πολύ.
Τώρα που μιλάμε βρίσκεται στις Κάννες, παρουσιάζοντας τη νέα του ταινία. Δεν το ήξερα. Υπέροχα! Kάθε καινούρια δουλειά του είναι πάντα λόγος για γιορτή.
Έχετε συνεργαστεί με ένα ευρύ φάσμα σκηνοθετών, τόσο σε ανεξάρτητες παραγωγές όσο και σε blockbusters. Αυτή η ποικιλία ήταν συνειδητή απόφαση; Πώς επιλέγετε την ταινία στην οποία θα συμμετέχετε; Η "φόρμουλα" είναι πάντα η ίδια. Επιλέγω τους ανθρώπους. Αυτή είναι η κατευθυντήρια γραμμή όχι μόνο στη δουλειά μου, αλλά και στη ζωή μου. Είναι επιλογές που βασίζονται στη φιλία. Δεν έχουν να κάνουν μόνο με επαγγελματικές σχέσεις. Έχω την τιμή να κάνω κάτι ξεχωριστό. Αυτή την περίοδο είμαι αφοσιωμένη στην έκθεση του μουσείου κινηματογράφου στο Άμστερνταμ, του Eye Filmmuseum. Το επίκεντρο της έκθεσης Tilda Swinton – Ongoing, την οποία επιμελούμαι, είναι αυτές οι σημαντικές συνεργασίες. Σκέφτομαι πολύ πάνω σ' αυτό το θέμα, γιατί εργάζομαι εδώ και 40 χρόνια. Αλλά η ραχοκοκαλιά της επαγγελματικής μου ζωής είναι αυτές οι φιλίες. Πάντα τις σκέφτομαι σαν ένα δέντρο: ο κορμός είναι η ίδια η σχέση, τα κλαδιά είναι οι συζητήσεις που κάνουμε και οι ταινίες είναι απλώς τα φύλλα. Δεν είναι αυτές το πιο σημαντικό. Το ουσιώδες είναι η σχέση και οι συζητήσεις με αυτούς τους ανθρώπους. Κάποιες φορές κάνουν ταινίες που κοστίζουν 400 λίρες. Άλλες φορές, ταινίες μεγάλων στούντιο με τεράστιο budget. Μου είναι σχεδόν αδιάφορο. Παράλληλα, είμαι φανατική του κινηματογράφου. Προέρχομαι από ένα πολύ ανεξάρτητο, στην ουσία underground, κινηματογραφικό σύμπαν. Οι λίγες στούντιο ταινίες που έκανα ήταν πάντα ενδιαφέρουσες για εμένα. Εννοώ ότι αυτές ήταν οι πειραματικές μου δουλειές, γιατί η βάση μου είναι περισσότερο το σινεμά τέχνης. Ξεκίνησα με τον Derek Jarman, και ήμασταν και οι δύο πολύ βαθιά χωμένοι στον underground κινηματογράφο.
Μιλώντας για την έκθεση στο Eye Filmmuseum, η προετοιμασία της σας έβαλε σε νέες σκέψεις για την καριέρα σας; Γνωρίζω ανθρώπους που είχαν την τιμή να τους αφιερωθεί μια αναδρομική έκθεση και αυτό δεν είναι πάντα βολικό, γιατί σε αναγκάζει να κοιτάξεις πολύ προς τα πίσω. Είναι μια καλή ευκαιρία, αλλά ταυτόχρονα μια πρόκληση, γιατί κουράζεσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό. Έχω βαρεθεί τον εαυτό μου. Ετοιμάζουμε ένα βιβλίο για την έκθεση, το οποίο θα το ολοκληρώσω αύριο μαζί με τον γραφίστα. Δεν θέλω να ξαναδώ άλλη φωτογραφία μου όσο ζω. Αυτό που ήδη ήξερα, αλλά επιβεβαιώθηκε ακόμα περισσότερο, είναι, όπως είπα και πριν, η σημασία των ουσιαστικών σχέσεων με μια χούφτα ανθρώπους. Η πρώτη σκηνοθέτιδα με την οποία συνεργάστηκα ήταν η Joanna Hogg, την οποία γνωρίζω από τότε που ήμουν 10 ετών. Έκανε την πτυχιακή της ταινία στη σχολή κινηματογράφου που ήμασταν μαζί, 19, 20 χρονών. Ο επόμενος σκηνοθέτης ήταν ο Derek Jarman. Δούλεψα μαζί του για εννιά χρόνια. Πέθανε από AIDS το 1994. Ήταν πολύ βαθιές, σχεδόν οικογενειακές σχέσεις. Πραγματικά τους αισθάνομαι σαν οικογένειά μου. Εκτιμώ το ταλέντο, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει είναι η συντροφικότητα.
Ίσως γι' αυτό έχετε συνεργαστεί περισσότερες από μία φορές με σκηνοθέτες όπως ο Wes Anderson και ο Jim Jarmusch. Έχετε κάνει τέσσερις ταινίες με τον καθένα. Είναι περισσότερες. Πέντε, νομίζω, με τον Wes. Με τον Derek Jarman συνεργάστηκα επτά φορές. Και είναι αλήθεια, πρόκειται για μακροχρόνιες και όμορφες σχέσεις. Συνεχίζουμε να έχουμε καλές ιδέες, ή μάλλον, ιδέες που μας ενδιαφέρουν. Κάποιοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν στην έκθεση επειδή ήταν απασχολημένοι, αλλά είναι εκεί με τον τρόπο τους. Άνθρωποι όπως ο Bong Joon Ho, τον οποίο λατρεύω, και ο Wes Anderson, γιατί δούλευε την ταινία του. (σ.σ. Αναφέρεται στο Φοινικικό Σχέδιο.
Κάνετε αυτοκριτική ως ηθοποιός; Πώς νιώθετε όταν βλέπετε τις ταινίες σας αφού έχουν ολοκληρωθεί; Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Λοιπόν, στην πραγματικότητα δεν θεωρώ τον εαυτό μου ηθοποιό. Δεν έχω επίγνωση του ότι "παίζω" ως ηθοποιός, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχω κάποια μεθοδολογία. (σ.σ. Η Swinton σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.) Θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο performer. Πάντα δουλεύω, ως έναν βαθμό, σαν να πρόκειται για αυτοβιογραφία, ψάχνω στους ρόλους τον εαυτό μου. Κάποιες φορές συνεργάζομαι με σκηνοθέτες, όπως ο Bong Joon Ho και ο Wes Anderson φορώντας ένα είδος μάσκας, ένα βαρύ προσωπείο. (σ.σ. Η μεταμόρφωσή της ήταν πολύ έντονη σε ταινίες όπως το Snowpiercer του Bong Joon Ho και το The Grand Budapest Hotel του Anderson.) Αλλά γενικά δουλεύω με τους δικούς μου ρυθμούς και τις εσωτερικές παρορμήσεις μου. Αν υπάρχει κάποια μορφή αυτοκριτικής, είναι συνήθως επειδή θέλω η ερμηνεία μου να μοιάζει ασυνείδητη. Αν δω κάτι που φαίνεται επιτηδευμένο, με ενοχλεί, αλλά προσπαθώ να μη θυμώνω με αυτό.
Μεγαλώσατε σε μια οικογένεια στρατιωτικών. Βλέπετε κάποια σύνδεση ανάμεσα σε αυτές τις διαφορετικές "οικογένειες" στον χώρο του κινηματογράφου και στις συνεχείς μετακινήσεις της παιδικής σας ηλικίας; Κάποιος που μεγάλωσε έτσι, μπορεί εύκολα να εμπλακεί με τον κινηματογράφο. Έχω έναν αδελφό που ήταν στρατιώτης για πολλά χρόνια. Πάντα προσπαθούσα να τον πείσω να αφήσει τον στρατό και να δουλέψει στον κινηματογράφο. Του έλεγα: "Είναι το ίδιο πράγμα. Έχετε ασύρματους. Έχετε μια αποστολή. Και στο σινεμά υπάρχουν πολύωρες νυχτερινές βάρδιες, πρέπει να ξυπνάς πολύ νωρίς, υπάρχει συντροφικότητα. Απλώς πεθαίνουν λιγότεροι άνθρωποι. Έλα μαζί μας!". Όταν σκέφτομαι τον αγαπημένο μου πατέρα, ενώ υπάρχουν πράγματα που δεν έμαθα από εκείνον, μπορώ να διακρίνω μέσα του, για παράδειγμα, τη συντροφικότητα. Έχω ήδη χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη στη συζήτησή μας. Η συντροφικότητα είναι πολύ σημαντική για εμένα. Όπως και για τον πατέρα μου, φυσικά, αφού ήταν στρατιωτικός. Όσο για τις δικές μου "οικογένειες", είναι το δικό μου σύνταγμα, οι δικοί μου λόχοι. Επίσης, να ξέρετε ότι δεν νιώθω ιδιαίτερα άνετα όταν βρίσκομαι στο επίκεντρο της προσοχής. Γι' αυτό και μετέτρεψα την έκθεσή μου σε μια συλλογική παρουσίαση. Μου αρέσει να περιβάλλομαι από τους συναδέλφους μου. Αυτό ίσως είναι κάτι που διέκρινα και στον πατέρα μου.
Είστε Ευρωπαία ηθοποιός και προέρχεστε από τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Πώς νιώθετε όταν πηγαίνετε στα Όσκαρ και στις Χρυσές Σφαίρες; Διασκεδάζετε; Δεν πηγαίνω πολύ συχνά, αλλά όταν συμβαίνει, πάντα διασκεδάζω. Είναι πολύ αστείο. Είναι ένα παράξενο περιβάλλον για να βρίσκεσαι. Έχω το πλεονέκτημα ή τη δυσκολία -δεν το έχω καταλάβει ακόμα- να είμαι πραγματικά αμαθής. Όταν ήμουν παιδί, η τηλεόραση δεν μετέδιδε την τελετή των Όσκαρ. Ποτέ δεν την είχα παρακολουθήσει, ούτε τις Χρυσές Σφαίρες, μέχρι που πήγα εκεί για πρώτη φορά. Δεν ήξερα πώς ήταν. Δηλαδή, γνώριζα ότι υπήρχαν και ότι οι ηθοποιοί κέρδιζαν Όσκαρ, αλλά δεν είχα ιδέα για το θέαμα. Οπότε, ήταν μια πραγματική περιπέτεια. Κάπως σαν να πηγαίνεις σε ένα μεγάλο, θεματικό και εξωτικό πάρκο. Εκεί θα δεις τον John Travolta και τη Liza Minnelli. Αλλά συμβαίνει σπάνια. Νομίζω ότι πήγα μόλις δύο φορές στα Όσκαρ και δύο ή τρεις φορές στις Χρυσές Σφαίρες. Είναι μόλις πέντε βράδια στη μακρά ζωή μου. Αλλά γνώρισα ωραίους ανθρώπους, ξαναείδα παλιούς φίλους και βρήκα τα πάντα πολύ διασκεδαστικά.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Εκτός από την έκθεση και μια ταινία του Edward Berger, σκέφτεστε να ρίξετε λίγο τους ρυθμούς σας; Περνάω μια πολύ παραγωγική χρονιά στο σπίτι μου, στη Σκωτία. Βρίσκομαι στο Λονδίνο τώρα γιατί χθες φωτογραφιζόμουν για το ΕLLE. Αλλά τον περισσότερο καιρό είμαι εκεί. Δεν μπορώ να μείνω στο σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα, κι αυτό συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό. Ετοιμάζω προσωπικά έργα, τα οποία χρειάζονται χρόνο και χώρο. Θα αρχίσουν να παρουσιάζονται, ίσως όχι του χρόνου, μπορεί τον επόμενο. Οπότε, θα μείνω ήσυχη για λίγο. Ελπίζω. Θα είναι κάτι πολύ καλό, γιατί ήθελα να βρεθώ με ηρεμία στον χώρο μου και με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, με λίγη ειρήνη και συγκέντρωση. (σ.σ. Την επόμενη ημέρα μετά τη συνέντευξη, ανακοινώθηκε ότι η Swinton θα πρωταγωνιστήσει στην κινηματογραφική διασκευή του θρίλερ Death in Her Hands της Ottessa Moshfegh, με σκηνοθέτη τον David Lowery.)
Πώς περνάτε τη μέρα σας στη Nairn όταν δεν γυρίζετε κάποια ταινία; Είστε πάντα με τα σκυλιά σας, σωστά; Προσπαθώ να περνάω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί τους. Ζούμε κοντά στη θάλασσα, οπότε, προσπαθώ να πω "καλημέρα" στη θάλασσα όσο πιο σύντομα γίνεται. Ζω μια ήρεμη ζωή. Ένα από τα πραγματικά καλά πράγματα του να μένω εκεί είναι ότι μπορώ να κάνω σχέδια για την ημέρα μου και να μη με αποσπά τίποτα. Αν ζεις σε μια πόλη, οι περισπασμοί είναι ατελείωτοι. Σχεδιάζεις τι θέλεις να κάνεις και κάποιος σου τηλεφωνεί λέγοντας "πάμε να δούμε μια ταινία" ή "υπάρχει μια έκθεση". Στην εξοχή, ειδικά κοντά στη θάλασσα, ο κανόνας είναι η γαλήνη. Μπορείς, όπως λέω, να ακούς τη φωνή σου και να κάνεις τα πλάνα σου. Γι' αυτό ζω την πιο ήρεμη χρονιά μου.
Γιατί επιλέξατε αυτή τη συγκεκριμένη τοποθεσία; Κατάγομαι από τον νότο της Σκωτίας, η οποία δεν είναι μεγάλη περιοχή. Όταν ο πατέρας των παιδιών μου (ο Byrne) και εγώ αναζητούσαμε έναν τόπο να τα μεγαλώσουμε, αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε στα Highlands. Ζούσαμε πιο βόρεια από εκεί που είμαστε τώρα, σε μια φάρμα. Αλλά τα παιδιά έπρεπε να πηγαίνουν στο σχολείο. Τελικά βρήκα ένα υπέροχο σχολείο, όχι πολύ μακριά από το τωρινό σπίτι μας. Γι' αυτό μετακομίσαμε στη Nairn.
Ας αλλάξουμε θέμα. Πώς αναπτύξατε το στυλ σας με τα χρόνια; Τι σας αρέσει να φοράτε στο κόκκινο χαλί, αλλά και εκτός; Θέλω να νιώθω άνετα και να είμαι ο εαυτός μου. Είμαι πολύ τυχερή που ανάμεσα στους στενούς μου φίλους βρίσκονται και μερικοί από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές του πλανήτη. Άνθρωποι όπως ο Haider Ackermann και η Phoebe Philo. Ο Karl (Lagerfeld) ήταν επίσης φίλος. Χάρη σε αυτόν έχω μια συνεργασία με τη Chanel τώρα. Η Iris van Herpen, ο Charles Jeffrey και τόσοι άλλοι, πραγματικά οραματιστές σχεδιαστές μού έχουν δανείσει, μου έχουν χαρίσει ή έχουν φτιάξει μαζί μου ρούχα για να τα φορέσω κυρίως σε εκδηλώσεις, όπου δεν αισθάνομαι πάντα άνετα, γιατί είμαι ντροπαλός άνθρωπος. Προτιμώ να πηγαίνω στην παραλία με τα σκυλιά μου. Αν πρέπει να βρεθώ μπροστά σε πολλά φλας, θεωρώ πλεονέκτημα να φοράω κάτι που έχω σχεδιάσει εγώ μαζί με έναν φίλο ο οποίος είναι εξαιρετικός designer. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι κοιτάζω τα ρούχα που έχω αποκτήσει τα τελευταία 40 χρόνια και τα βρίσκω επαναλαμβανόμενα. Αλλά μου αρέσει αυτό.
Μιλώντας για τη Chanel, ποιος είναι ο ρόλος σας ως πρέσβειρα του brand; Είμαι περήφανη που βρίσκομαι στην προνομιακή θέση να εκπροσωπώ τη Chanel ως παγκόσμια πρέσβειρα για τις τέχνες και τον πολιτισμό, μια πρωτοβουλία που γεννήθηκε πριν από περίπου επτά χρόνια. Η Chanel παίρνει την ευθύνη και τις δυνατότητες που έχει ως χορηγός των τεχνών πολύ σοβαρά. Έχει υποστηρίξει πολλούς καλλιτέχνες όχι μόνο απονέμοντας βραβεία για τα έργα τους, αλλά και παρέχοντας υποτροφίες για να μπορούν να συντηρηθούν ενώ δημιουργούν. Έχει λανσάρει μια σειρά από πραγματικά σημαντικά βραβεία για τις τέχνες, στων οποίων τα κριτήρια απονομής έχω την τιμή να συμμετέχω. Επισκέπτομαι με τον οίκο διάφορες χώρες. Έχω κάνει masterclasses μαζί τους, με νέους δημιουργικούς ανθρώπους, με καλλιτέχνες από διάφορες ειδικότητες. Πέρυσι πήγαμε στο Τόκιο, στο Πεκίνο, στη Σαγκάη, στην Μπανγκόκ, στην Ταϊπέι, στο Σίδνεϊ. Είναι ένα πολύ ευχάριστο κομμάτι της ζωής μου να εργάζομαι σε αυτήν την πρωτοβουλία.
Υπάρχει κάτι που δεν έχετε κάνει ακόμα ως ηθοποιός και που θα θέλατε να κάνετε; Ή αισθάνεστε ολοκληρωμένη όσον αφορά την καριέρα σας; Ποτέ δεν σχεδίαζα να γίνω ηθοποιός και δεν βλέπω καν τον εαυτό μου έτσι. Πάντα είχα την πρόθεση, και την έχω ακόμα, κάθε ταινία που κάνω να είναι η τελευταία μου. Οπότε η απάντηση είναι, ναι, αισθάνομαι ολοκληρωμένη. Αυτό που συνέβαινε στο παρελθόν ήταν ότι κάθε φορά αποφάσιζα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία μου ταινία. Ύστερα όμως, μιλούσα με κάποιον που με ενδιέφερε και ξεκινούσαμε μια συζήτηση πολύ δελεαστική. Και έτσι γεννιόταν μια καινούρια μικρή περιπέτεια. Αυτή τη στιγμή, είμαι ικανοποιημένη. Έχω κάποιες επιθυμίες, αλλά θα δούμε αν θα εκπληρωθούν.
Στην κεντρική φωτογραφία η Tilda Swinton φοράει Σακάκι, παντελόνι και καπέλο, όλα CHANEL.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ MAR+VIN
STYLING JERRY STAFFORD (CLM)
Creative director: Luciano Schmitz
Μακιγιάζ: Sam Bryant/Bryant Artists
Μαλλιά: Sam McKnight/Premier
Μανικιούρ: Jenni Draper/Premier
Βοηθός styling: Ellie Brown
Βοηθοί φωτ/φου: Renato Toso, Murilo Stabile, Meshach Roberts, Maxwell Anderson, Yelena Aleksic
Βοηθός hairstyling: Valerie Benavides
Boηθός γκαρνταρόμπας: Nafisa Tosh
Image treatment: Bruno Rezende
Art direction: Anderson Rodriguez (Sao Paulo)
Art production: Cassio Onohara (Sao Paulo), Annie Alvin, Eleanor Gregory (London)
Εκτέλεση παραγωγής: Farago Projects (London), Bruna Borelli (Sao Paulo/London), Izabela Ribeiro (Sao Paulo)
Διαβάστε Επίσης
