Πώς σας βρίσκει η αρχή της νέας σεζόν; Νιώθω αρκετά ξεκούραστος, κοντά στον πυρήνα και το κέντρο μου. Θα μου πείτε "σε σχέση με τι;". Σε σχέση με τον τρόπο που έχω επιλέξει να υπάρχω μέσα στη δουλειά, αλλά και στην προσωπική μου ζωή. Ό,τι μπορεί να με δυσκολεύει, κάπως σαν να ξεκαθαρίζει. Το πρώτο βήμα κάθε φορά είναι να έχεις ξεκάθαρο το τοπίο. Μετά στοχεύεις. Ήταν μια τετραετία, ίσως και πενταετία, με πολλές αλλαγές για εμένα. Νιώθω ότι κάτι έχει τελειώσει. Κάτι αφήνω πίσω και κάτι καινούριο ξεκινάει. Αυτή την αίσθηση έχω. Επαγγελματικά, θα ήθελα να συνεχίσω να βρίσκω ενδιαφέρον. Αυτό σημαίνει να επιτρέπεις στον εαυτό σου να αφήνει πίσω τις παλιές ανησυχίες, να γυρίζει σελίδα και να βουτάει πιο βαθιά, ώστε να πας λίγο παραπέρα. Τα ίδια πράγματα μας απασχολούν στην πραγματικότητα, αλλά τα κεφάλαια αλλάζουν. Το νήμα φτάνει στο τέλος του και πρέπει να ψάξεις αλλού να βρεις το ενδιαφέρον. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ ξέρω για τι ακριβώς μιλάω. Και αυτό είναι απελευθερωτικό. Το σίγουρο είναι ότι θέλω να εξακολουθώ να πηγαίνω σε βάθος, όχι μόνο στη δουλειά αλλά και στην προσωπική μου ζωή. Θέλω να μη σταματήσω να νιώθω. Γιατί, πολλές φορές, με την ταχύτητα που ζούμε, λειτουργούμε μηχανικά, by the book, και στεκόμαστε απλώς αποτελεσματικά, χωρίς να βιώνεται τίποτα ως μια ζωτική ανάγκη. Αλλά το ζητούμενο είναι να παραμένεις παρών.
Όταν απομακρυνόμαστε από το συναίσθημα, αυτή η απόσταση μπορεί να αφήσει χώρο για εκμετάλλευση από την τέχνη, την πολιτική, τους συνανθρώπους μας; Μία σκοτεινή σκέψη είναι αυτή. Μία ακόμα είναι ότι το συναίσθημα κινητοποιείται εύκολα και αυτό διευκολύνει πολύ κόσμο να μην πάει πιο βαθιά διανοητικά και να παραμείνει στην επιφάνεια. Στην τέχνη, για παράδειγμα, είναι ευκολία να στοχεύεις μόνο στο συναίσθημα. Δεν απαιτεί κόπο και ενέργεια. Ο κόπος προϋποθέτει και μια συναισθηματική αυτοδιάθεση, κάτι που αποφεύγουμε. Σε αυτή τη σκέψη έρχονται να προστεθούν και τα social media, τα οποία έχουν δώσει στον κόσμο την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να κρίνει τους πάντες ανά πάσα στιγμή. Του έχουν προσφέρει μια δύναμη που θυμίζει Μεσαίωνα, μόνο που τώρα δεν πετάνε πέτρες και δεν καίνε μάγισσες στις πλατείες. Ξέρουμε από την Ιστορία πού μπορεί να οδηγήσει ένας απολιτίκ όχλος. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της έλλειψης και της αδρανοποίησης της κριτικής σκέψης.
Επαγγελματικά θα είναι μια γεμάτη και πολύπλοκη χρονιά. Θα είστε σε σκηνή, μικρή και μεγάλη οθόνη. Έχω ολοκληρώσει δύο πολύ ωραία project. Το ένα είναι τα Φαντάσματα που θα προβληθούν στο Star. Τα γυρίσματα έχουν τελειώσει και τώρα απλώς περιμένουμε το αποτέλεσμα. Το ίδιο ισχύει και για την ταινία Η Τελευταία Κλήση. Ό,τι είχε να κάνει με κάμερα και μικρή ή μεγάλη οθόνη έχει ολοκληρωθεί. Η σεζόν με βρίσκει να περνάω μία ακόμα χρονιά στο θέατρο Βασιλάκου. Είναι ο έκτος χρόνος που παίζω εκεί, σε έναν χώρο τον οποίο έχω αγαπήσει πολύ. Θα ξανακάνω τον μονόλογο Η Μηχανή του Τούρινγκ. Ένα έργο που από μόνο του σαν να... ήθελε να επιστρέψει. Έπειτα θα ακολουθήσει μια νέα, πολύ τιμητική συνεργασία με τον Θωμά Μοσχόπουλο, σε ένα ιδιαίτερο έργο με εξαιρετική, δική του μετάφραση, το Εκείνος που Έκλεψε την Ημέρα και Πλήρωσε τα Μεσάνυχτα του Georg Kaiser, γραμμένο πριν από εκατό χρόνια. Η ιστορία αφορά έναν ταμία τράπεζας ο οποίος αποφασίζει να ανατρέψει τη ρουτίνα, να τα αφήσει όλα πίσω του και να αναζητήσει το νόημα και την ευτυχία. Το κάνει σε χώρους όπου νομίζει ότι αυτά μπορεί να τα εξαγοράσει. Καταφεύγει στον τζόγο και τον αγοραίο έρωτα, μεταξύ άλλων. Η σημασία όμως του έργου βρίσκεται στη διαδρομή και στο κίνητρο: από τι θέλει να ξεφύγει, τι θυσιάζει, ποιον εαυτό φέρνει στον καινούριο κόσμο που ονειρεύεται; Όλα αυτά θα ψαχουλέψουμε στην παράσταση.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο συνολικής αναζήτησης μιας νέας αρχής, ενός άλλου κόσμου, μιας αναταραχής; Δεν ξέρω από πού να αντλήσω ασφαλή στοιχεία για να σας απαντήσω. Ίσως μόνο από το ένστικτο. Γιατί υπάρχει η πραγματικότητα του διαδικτύου που μας δίνει την ψευδαίσθηση πως έχουμε συνολική εικόνα του δυτικού κόσμου και μοιάζει να ορίζει ρυθμούς και τάσεις. Ξυπνάμε και πιστεύουμε ότι η πραγματικότητα είναι αυτή εκεί μέσα. Μας δημιουργείται η εντύπωση πως έχουμε αντίληψη του τι σχηματίζεται μέσα από την οθόνη. Δεν πιστεύω ότι συμβαίνει έτσι ακριβώς. Ο χώρος του διαδικτύου, και δη των social media, από τη μια έχει εξελιχθεί σε έναν τόπο έκφρασης βίας, από την άλλη σε ένα πεδίο λόγου και διδακτισμού για ισότητα, δικαιώματα, συμπερίληψη. Ένα παράδοξο περιβάλλον που τα χωράει όλα. Οπότε δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το τι μας συμβαίνει συλλογικά. Αν όμως αποφασίσω να απαντήσω σύντομα στην ερώτηση, θα έλεγα πως η ψηφιακή πραγματικότητα μοιάζει με ένα αέναο scroll down: χωρίς αρχή, χωρίς τέλος. Όσο περισσότερο παραδίνεσαι στο χαζολόγημα, τόσο λιγότερο μπορείς να ξεφύγεις ή να αναζητήσεις κάτι άλλο, κάτι πραγματικά νέο. Νόμιζα ότι θα ήταν επιστημονική φαντασία να βλέπεις ανθρώπους να περπατούν χωρίς να κοιτούν γύρω τους. Να τους χτυπάει αυτοκίνητο επειδή είχαν στραμμένο το βλέμμα στο κινητό τους. Κι όμως, αυτό ζούμε.
Σας απελπίζει αυτό; Δεν μπορώ να απελπιστώ για τις αποφάσεις που παίρνουν άλλοι, κι ας είναι οι περισσότεροι. Με απελπίζουν άλλα αδιέξοδα, όχι αυτό. Είμαστε ακόμα ζωντανοί και μπορούμε να επιλέξουμε να μην κάνουμε ό,τι κάνουμε. Έχουμε ακόμα αυτή την επιλογή. Είναι σαν να βρισκόμαστε μπροστά στο κόκκινο και το μπλε χάπι του Μatrix: ξέρουμε ποιο είναι τι, αλλά διαλέγουμε το λάθος και ξεχνάμε. Ωστόσο, αυτό που με απελπίζει είναι το ψέμα. Το ξόδεμα χωρίς πραγματικό στόχο.
Πείτε μας περισσότερα για το σίριαλ Φαντάσματα με το οποίο επιστρέφετε στη μικρή οθόνη. Είναι η ελληνική μεταφορά του Ghosts, τη διασκευή του οποίου έχει αναλάβει ο Λευτέρης Παπαπέτρου και τη σκηνοθεσία η Αμαλία Γιαννίκου. Ένα ζευγάρι με οικονομικά προβλήματα κληρονομεί ένα αρχοντικό, το οποίο όμως κατοικείται από φαντάσματα διαφορετικών ιστορικών περιόδων: μια Κυρία των Τιμών της εποχής του Όθωνα, ένας ακέφαλος άνδρας από το Μεσαίωνα, ένας διεφθαρμένος πολιτικός, ένας Νεάντερταλ, μια μπαρουτοκαπνισμένη Μεσολογγίτισσα, μια αρχαία Ελληνίδα κ.ά. Η κοπέλα του ζευγαριού, έπειτα από ένα χτύπημα, αρχίζει να τους βλέπει και να τους ακούει όλους αυτούς, ενώ το αγόρι ποτέ. Κάθε επεισόδιο έχει μια αυτοτέλεια, είναι μια feel good σειρά.
Μιλήσατε πριν για ανησυχίες. Μπορούν αυτές να γίνουν φαντάσματα; Θα μπορούσαν αν είναι παλιές, "γερασμένες" ανησυχίες μέσα σου, ενώ και εσύ δεν επιτρέπεις να γεννηθούν καινούριες. Οι ανησυχίες, ιδανικά, πρέπει να προκύπτουν από το εδώ και το τώρα, από το τι συμβαίνει σ' εσένα, στη ζωή, στον πλανήτη, στο σύμπαν, στους ανθρώπους γύρω σου αυτή τη στιγμή. Η καλή —και ακόμη περισσότερο η δύσκολη— διαχείριση της καθημερινότητας γεννάει ανησυχίες. Τα φαντάσματα είναι οι παλιές ανησυχίες, προβλήματα που έχουν λυθεί, αλλά τα αφήνεις αδιαχείριστα επίτηδες. Γιατί και αυτό είναι μια comfort zone.
Με τα Φαντάσματα συνεχίζεται η σχέση σας με την κωμωδία. Της έχετε αδυναμία; Ως θεατής, όχι τόσο. Για να γελάσω, πλέον, αναζητώ τις παλιές κωμωδίες. Είναι σαν μια γέφυρα με τον εαυτό μου, ο οποίος τότε που ήταν πιο ελεύθερος, γελούσε πιο εύκολα. Ως ηθοποιός, όμως, ψάχνεις να συγχρονιστείς με την εποχή. Συγκεκριμένα τώρα, τα Φαντάσματα δεν είναι το ίδιο είδος κωμωδίας με τον Άσχημο, όπου πρωταγωνιστούσα πέρυσι. Στο θέατρο υπάρχουν άλλα εργαλεία. Εδώ το κλειδί είναι το κείμενο, και είμαστε πολύ τυχεροί ως προς αυτό.
Υπάρχουν φαντάσματα που φοβάστε; Συγκατοικώ με τα φαντάσματά μου. Δεν είναι απόντα. Αναμετριέμαι μαζί τους συχνά, όπως και η Μαρίνα στη σειρά.
Για την ταινία τι μπορείτε να μας πείτε; Είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, από την υπόθεση του Σορίν Ματέι και της πολύκρoτης ομηρείας στα '90s που αποκάλυψε πολλά για την κοινωνία μας εκείνη την εποχή. Το σενάριο δεν ακολουθεί τα γεγονότα, έχουν αλλάξει και πολλά πρόσωπα, έχει μεταφερθεί με όλες τις ανάγκες της μυθοπλασίας. Αυτό μου έδωσε την ελευθερία να υποδυθώ έναν άνθρωπο ο οποίος προσπαθεί να ξεφύγει, έναν απελπισμένο που δεν του δόθηκε ποτέ ούτε μία πρώτη ευκαιρία να τα καταφέρει. Έναν άνθρωπο με ευθύνες, δικές του και της κοινωνίας, που όντας σε μεγάλη ταραχή παλεύει να επιβιώσει παίρνοντας λάθος αποφάσεις.
Πώς σας κάνει να αισθάνεστε ο ρόλος που αναλαμβάνει η τέχνη σε σχέση με τα πραγματικά γεγονότα; Άλλες φορές η τέχνη λειτουργεί για να υπενθυμίζει, άλλες για να ανοίξει νέους δρόμους, ακόμη και για να δώσει άλλο φινάλε. Εξαρτάται όμως πώς θα το κάνει, πότε, υπό ποιες συνθήκες και με ποιο όραμα. Είναι ανακουφιστικό, για παράδειγμα, όταν ο Tarantino επιλέγει να κάψει τον Χίτλερ σε μια από τις ταινίες του. Μου αρέσει αυτή η ελευθερία. Τη θέλουμε, την έχουμε ανάγκη όσοι έχουμε μεγάλες προσδοκίες από την τέχνη, ιδιαίτερα όταν έχουμε τη χαρά να μας έχει μετατοπίσει και να έχει διαμορφώσει την προσωπικότητά μας. Αυτό μου έχει συμβεί στο παρελθόν. Τώρα είναι πιο δύσκολο να γίνει για διάφορους λόγους. Στην ταινία στην οποία συμμετέχω, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Δεν έχει κρυφές αναγνώσεις. Είναι μια crime movie εμπνευσμένη από ένα πραγματικό συμβάν το οποίο όμως δεν το λυμαίνεται.
Ο Άλαν Τούρινγκ, τον οποίο θα υποδυθείτε ξανά στο θέατρο, είναι ακόμα ένα πραγματικό πρόσωπο. Ναι και τον επαναφέρουμε όχι μόνο γιατί μοιάζει επίκαιρος. Αυτό είναι πλέον μια ανάγνωση πρώτου επιπέδου. Δεν τον επαναλαμβάνουμε επειδή κάποτε ένας άνθρωπος καταδικάστηκε γιατί ήταν ομοφυλόφιλος. Ο Άλαν Τούρινγκ είναι για εμένα μια σπουδαία περίπτωση μυαλού που έζησε μέσα σε μεγάλη μοναχικότητα. Επίσης, έχει και μια πολύ προσωπική διάσταση. Ο Τούρινγκ ήρθε στη ζωή μου με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, σε μια εποχή μεγάλων αλλαγών και μετατοπίσεων. Έχει να κάνει και με το κομμάτι του εαυτού μου που δεν αποδεχόμουν, γιατί νόμιζα ότι με έβαζε στο περιθώριο. Το να τον υπερασπίζομαι σημαίνει να υπερασπίζομαι αυτό το κομμάτι μου. Γι’ αυτό επιστρέφω σε αυτό το παιδί και στον ενήλικα Τούρινγκ μέσα από τη Μηχανή του Τούρινγκ.
Info: Τα Φαντάσματα προβάλλονται στο Star. Η Μηχανή του Τούρινγκ θα παίζεται έως τις 16/11 στο Θέατρο Βασιλάκου. Στο ίδιο θέατρο θα ανέβει τον Δεκέμβριο η παράσταση Εκείνος που Έκλεψε την Ημέρα και Πλήρωσε τα Μεσάνυχτα.
Στην κεντρική φωτογραφία ο Ορφέας Αυγουστίδης φοράει παλτό, παντελόνι και μποτάκια, όλα H&M.
ΦΩΤΟΓΡAΦΟΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΚΟΥΛΟΣ
STYLING: ΒΙΒΙΑΝ ΡΟΥΒΕΛΑ
GROOMING: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΙΣΚΟΣ/DTALES CREATIVE AGENCY
ΒΟΗΘΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ: ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Διαβάστε Επίσης
