Photo: Δημήτρης Σκουλός
Τι σας έχει αγγίξει περισσότερο στην παράσταση Ακρωτήρι; Είναι ένα έργο αριστοτεχνικά γραμμένο. Η Τζουλιάνα, η ηρωίδα που υποδύομαι, αντιμετωπίζει την απώλεια της συνείδησης και της μνήμης της, αλλά και τον χαμό ενός πολύ αγαπημένου της προσώπου. Έτσι, μέσω της γραφής και της φόρμας του έργου, παρακολουθούμε τον κατακερματισμό της προσωπικότητας της Τζουλιάνας. Η ίδια η γραφή του έργου είναι θραυσματική, με τρόπο που θυμίζει αστυνομικό θρίλερ με σανσπένς: ό,τι νομίζουμε πως καταλαβαίνουμε, ανατρέπεται λίγο αργότερα. Αυτό ήταν και η μεγάλη πρόκληση που είχαμε με τον σκηνοθέτη, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο: να αποδώσουμε αυτά τα θραύσματα με ακρίβεια. Στο κέντρο της παράστασης, επί της ουσίας δεν βρίσκεται η απώλεια, αλλά το πώς αυτή γίνεται η αφορμή για ένα ζευγάρι, μέσα από τη φροντίδα και την αγάπη, να κάνει μια επανεκκίνηση. Επίσης, αυτό το έργο με έβαλε σε ένα μοναδικό μονοπάτι: να σκάψω περισσότερο μέσα μου, να ανακαλύψω και να διαισθανθώ καινούρια πράγματα — και αυτό δεν συμβαίνει κάθε φορά. Με το Ακρωτήρι είναι σαν να έκανα ένα ακόμα βήμα πιο πέρα στη δουλειά μου.
Τι εχέγγυα χρειάζονται για να γίνει αυτό το "βήμα πιο βαθιά" σε μια συνεργασία, σε μια δουλειά; Εγώ, για παράδειγμα, έχω το "σύνδρομο της μαθήτριας". Κάθε φορά θέλω να μαθαίνω κάτι καινούριο, να καταλαβαίνω κάτι που δεν γνώριζα. Ακόμα κι αν δεν μπορώ να το εφαρμόσω, το αναζητώ. Χωρίς αυτό το στοιχείο στη ζωή, στη δουλειά, στη σχέση, στα διαβάσματα, στο οτιδήποτε, αρχίζεις να τεμπελιάζεις και να βαριέσαι. Χρειάζεται, δηλαδή, να υπάρχει ένας μικρός ή ένας μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας. Αυτόν μπορεί να τον θέτουν τα ίδια τα έργα, ο τρόπος που μπορεί να δουλεύει ένας σκηνοθέτης ή μπορεί να το κάνεις εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. Υπάρχουν μηχανισμοί. Να απαιτήσεις από τον εαυτό σου, δηλαδή, να μετακινηθεί. Δεν πετυχαίνει πάντα και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Η πρόθεση μετράει. Αν δεν υπάρχει το κάπου να φτάσεις, μια κατεύθυνση προς κάπου να πας, κάτι να κατακτήσεις, δεν μπορεί να συμβεί αυτό το πιο βαθύ βήμα. Τη χρειάζομαι τη μετατόπιση.
Αυτή η μετατόπιση τι σχέση έχει με την επανεκκίνηση που αναφέρατε στην πλοκή του έργου; Η επανεκκίνηση είναι το αποτέλεσμα της μετατόπισης. Για να ξαναρχίσεις, πρέπει πρώτα να επανατοποθετηθείς, να επαναδιαπραγματευτείς τα πράγματα. Αυτό μπορεί να το κάνεις μόνος σου, αλλά μπορεί να συμβεί και μέσα από τη σχέση σου με κάποιον άλλον. Ενδέχεται να το κάνει εξ ολοκλήρου κάποιος άλλος για εσένα. Στην περίπτωση της Τζουλιάνας, είναι η αγάπη του συντρόφου της (τον υποδύεται φέτος ο Νικόλας Παπαγιάννης), ο οποίος την οδηγεί σε μια καλύτερη θέση, τη βοηθάει να ζήσει μέσα σε αυτό που της συμβαίνει, έπειτα από τόσες απώλειες, αποκαλύψεις και τραγωδίες.
Ποιες δικλίδες ασφαλείας χρειαζόμαστε ως άνθρωποι για να προχωρήσουμε σε τέτοιες μετακινήσεις και επανεκκινήσεις; Πρώτα απ’ όλα, να σεβόμαστε τον εαυτό μας και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη του. Να μπορούμε να τον παρατηρούμε ειλικρινά και, αν δεν τα καταφέρνουμε, να ζητάμε βοήθεια από έναν ειδικό. Όμως, αφού το πετύχουμε αυτό, να μη μένουμε εκεί, αλλά να γυρνάμε προς τα έξω και προς τους άλλους ανθρώπους. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε μόνοι μας. Μπορούμε να κάνουμε πολύ καλή παρέα με τον εαυτό μας, αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται να ξέρουμε πώς θα κάνουμε καλύτερη παρέα και με τους άλλους. Μόνο έτσι νομίζω ότι μπορεί ένας άνθρωπος να τα βγάλει πέρα, να απολαμβάνει τη ζωή και να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες.
Στον πυρήνα του έργου βρίσκεται η μνήμη. Η ατομική, αλλά και η συλλογική σε ένα μικροπεριβάλλον. Η συλλογική μνήμη στην κοινωνία αυτή τη στιγμή τι ρόλο πιστεύετε ότι έχει; Αν έχει. Νιώθω ότι απέχουμε πολύ από το να την κατακτήσουμε. Πλέον κάνουμε ότι δεν θυμόμαστε, ότι δεν βλέπουμε. Ζούμε σε τρομακτικές συνθήκες πολέμων και κρίσεων. Δεν έχουμε ως κοινωνία καμία πραγματική συνοχή η οποία θα μας επέτρεπε να μιλήσουμε για συλλογική μνήμη. Με άλλα λόγια, δεν ξέρω αν υπάρχει ή αν μπορεί να υπάρξει. Ως κοινωνία αποφεύγουμε συνεχώς την ευθύνη, κοιτάμε μόνο τον μικρόκοσμό μας, τη βολή μας, τα χρήματα, την καλοπέρασή μας. Η συλλογική μνήμη ίσως είναι κάτι που φανταστήκαμε ότι μπορεί να υπάρξει, χωρίς να την έχουμε ποτέ ουσιαστικά κατακτήσει.
Παράλληλα, μέσα στη σεζόν θα σας δούμε και στον κινηματογράφο, στην ταινία Η Τελευταία Κλήση. Ναι, πρόσφατα ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα. Είχα καιρό να κάνω σινεμά και το απόλαυσα πολύ. Στην ταινία υποδύομαι μια διευθύντρια ειδήσεων που καλείται να αντιμετωπίσει μια πρωτόγνωρη και πολύ δύσκολη κατάσταση: δίνει οδηγίες σε έναν νεαρό δημοσιογράφο σε ζωντανή σύνδεση, ο οποίος συμμετέχει στη διαπραγμάτευση μιας ομηρίας. Tο φιλμ είναι εμπνευσμένο από τη γνωστή υπόθεση του Σορίν Ματέι. Ο σκηνοθέτης Sherif Francis είναι πολύ νέος και αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα. Θέλω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν νέες ιδέες και βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Ανυπομονώ να τη δω στη μεγάλη οθόνη.
Στην κεντρική φωτογραφία η Μαρία Ναυπλιώτου φοράει φόρεμα, ALAÏA, luisaworld.com
Η παράσταση Ακρωτήρι έκανε πρεμιέρα 8/10 στο Θέατρο Ιλίσια.
Φωτογράφος: Δημήτρης Σκουλός
Styling: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος
Μακιγιάζ-Μαλλιά: Γιάννης Σίσκος/D- Tales Creative Agency
Βοηθός φωτογράφου: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
