Οι ρόλοι της Μαριάννας Πουρέγκα στη μικρή οθόνη έφεραν στο προσκήνιο μια ηθοποιό που έχει πίσω της μια στιβαρή, δεκάχρονη θεατρική πορεία την οποία συνεχίζει, δίνοντάς της την καλλιτεχνική ανάσα που η ίδια έχει ανάγκη.
Είχατε μια πολύ δυνατή θεατρική πορεία στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Την προηγούμενη χρονιά όμως συγκεντρώσατε το ενδιαφέρον του κοινού μέσα από το σίριαλ Απαραίτητο Φως που προβλήθηκε στην πλατφόρμα του Ertflix και τώρα στην κρατική τηλεόραση. Πώς ήταν αυτή η διαδρομή; Ομολογουμένως ήταν μια συναρπαστική διετία αυτή στην Αθήνα, με πολλά διαφορετικά ερεθίσματα και συνθήκες που έπρεπε να διαχειριστώ. Νιώθω τυχερή που τα έζησα. Ήταν πολλά, ήταν άκρως απαιτητικά, αλλά και απίστευτα δημιουργικά. Πέρασα μεγάλη αγωνία, πολύ άγχος με τόσο τρέξιμο —δεν θα πω ψέματα—, αλλά όλα πήγαν καλά στο τέλος. Μου έδωσαν μεγάλη χαρά, μεγάλη ανακούφιση και περηφάνια, ήταν αληθινά όμορφες δουλειές όλες αυτές και θα τολμήσω να πω πολύ προσωπικές. Είναι σημαντικό για εμένα να νιώθω εντάξει με τον εαυτό μου σε καθετί που αναλαμβάνω, να είμαι στη ώρα μου, διαβασμένη, ευδιάθετη, διαθέσιμη και δημιουργική. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αγωνία μου. Και νιώθω ικανοποίηση όταν το καταφέρνω.
Πόσο εύκολο ήταν για μια ηθοποιό της γενιάς σας να βάλει όρια σε μια βιομηχανία που συχνά απαιτεί υπερέκθεση συναισθηματικά και σωματικά; Δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί η δουλειά μας στηρίζεται πολύ στην έκθεση, και καλλιτεχνικά και ανθρώπινα. Μαθαίνεις όμως με τον καιρό να ξεχωρίζεις πότε εκτίθεσαι για έναν ρόλο, για κάτι που έχει ουσία, και πότε απλώς εκτίθεσαι σε ένα σύστημα που ζητάει συνεχώς παραπάνω. Τα όρια για εμένα δεν σημαίνουν αποστασιοποίηση, αλλά αυτοσεβασμό. Είναι μια εσωτερική συμφωνία με τον εαυτό σου, για το μέχρι πού νιώθεις ασφαλής να φτάσεις. Και νομίζω πως όσο πιο ξεκάθαρο είναι αυτό μέσα σου, τόσο πιο εύκολα το σέβονται και οι άλλοι.
Οι μέχρι τώρα κινήσεις σας δείχνουν σαν να μην θέλετε να κάνετε "φασαρία". Θεωρείτε ότι σήμερα ένα low profile λειτουργεί ή σε "αφανίζει" μέσα στο σύστημα της προβολής; Ζούμε σε μια εποχή που κάπως επιζητεί να κάνεις "θόρυβο", σου ζητάει να εκτίθεσαι, όπως είπαμε και πριν, να σε βλέπουν τα μάτια των θεατών ή των χρηστών των social media, να παίρνεις likes και σχόλια. Ναι, έχω social media, τα χειρίζομαι μέχρι εκεί που νιώθω ασφαλής, αλλά προσωπικά δεν με ενθουσιάζει αυτό το κομμάτι της προβολής, δεν είναι το καλύτερό μου. Πάντα και για πάντα θα πιστεύω στη δουλειά, στην αφοσίωση, στην πίστη και στο μεράκι που βάζεις για κάθε ρόλο και σε κάθε συνθήκη. Για κάποιο λόγο, θεωρώ ότι μόνο αυτό θα έχει πραγματική διάρκεια στον χρόνο και την πιο αληθινή μορφή αποδοχής από το κοινό.
Στη σειρά Μια Νύχτα Μόνο, που θα κάνει πρεμιέρα στο MEGA, πρωταγωνιστείτε σε μια ιστορία όπου η επιθυμία, το μυστικό και η ενοχή μπλέκονται. Τι πιστεύετε ότι θα αγαπήσει το κοινό σε αυτή; Το κοινό αγαπάει γενικότερα τις ιστορίες που είναι κάπως βγαλμένες από τη ζωή, τις ανθρώπινες ιστορίες. Εκείνες στις οποίες βλέπεις αληθινούς, απτούς χαρακτήρες, ανθρώπους που δεν είναι τέλειοι, κάνουν λάθη, έχουν πάθη, αμηχανίες, φόβους, ανασφάλειες. Όλα αυτά τα στοιχεία που συγκροτούν μια πραγματική ύπαρξη. Η ιστορία μας έχει ξεκάθαρα τέτοιους χαρακτήρες, συν ένα δυνατό σενάριο, εξαιρετική σκηνοθεσία και φωτογραφία, υπέροχους ηθοποιούς και συντελεστές. Οπότε ελπίζω και εύχομαι το κοινό να την αγαπήσει πολύ.
Τι σας ανησυχεί κάθε φορά που λέτε "ναι" σε έναν ρόλο; Με ενδιαφέρει το περιβάλλον στο οποίο θα δουλέψω να μου προκαλεί κάποιου είδους ασφάλεια, οι άνθρωποι να είναι ευγενικοί και να έχουν σεβασμό ο ένας προς τον άλλο και ως προς την ίδια τη δημιουργική διαδικασία. Επίσης έχω αγωνία να φανώ αντάξια της εμπιστοσύνης που μου δίνεται εξαρχής.
Πιστεύετε πως οι γυναίκες στη σύγχρονη ελληνική τηλεόραση αρχίζουν επιτέλους να γράφονται πιο "ολόκληρες", με αντιφάσεις και βάθος, ή παραμένουν εγκλωβισμένες σε στερεότυπα; Νομίζω πως αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει κάτι. Πλέον βλέπουμε γυναίκες που δεν είναι μόνο "τύποι". Γράφονται με αντιφάσεις, με αλήθεια, με πληγές και χιούμορ, με δύναμη αλλά και με ευαισθησία. Δεν σημαίνει πως έχουμε ξεφύγει τελείως από τα στερεότυπα — είναι ακόμα εκεί. Αλλά νιώθω ότι υπάρχει μια διάθεση να ειπωθούν πιο αληθινές ιστορίες. Όταν ένας χαρακτήρας —ανεξαρτήτως φύλου— παρουσιάζεται ολόκληρος, με όλα του τα κομμάτια, ο θεατής μπορεί να ταυτιστεί μαζί του πραγματικά.
Θα μας συστήσετε τον ρόλο σας στο Μια Νύχτα Μόνο; Έχετε κάποιον στόχο σε σχέση με αυτή την ηρωίδα; Υποδύομαι την Ελένη Γανωτή, κολλητή φίλη και συνάδελφο της Αρετής (Μαριλίτα Λαμπροπούλου). Είναι αρχιτεκτόνισσες, δουλεύουν στην ίδια κατασκευαστική εταιρεία. Η Ελένη είναι πολύ στοργική και φροντιστική φίλη, στηρίζει την Αρετή σε δύσκολες περιστάσεις. Είναι όμως και βαθιά πληγωμένη συναισθηματικά και αυτό της βγαίνει σε ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση και αδυναμία να διαχειριστεί ψύχραιμα τις καταστάσεις. Είναι ερωτευμένη με κάποιον χωρίς ανταπόκριση, δυσκολεύεται να το χωνέψει, παλεύει πολύ όμως να κρατηθεί στην επιφάνεια. Ο στόχος μου, κάθε φορά που αναλαμβάνω έναν ρόλο, είναι η αλήθεια και η αμεσότητα. Να βρω το σώμα, τη φωνή, το βλέμμα του χαρακτήρα. Πάντα ξεκινώ διαβάζοντας προσεκτικά το έργο, προσπαθώντας να καταλάβω τι λέει η ίδια η ηρωίδα για τον εαυτό της και τι λένε οι άλλοι για εκείνη. Ο βασικός μου γνώμονας είναι πάντα το κείμενο και, φυσικά, οι ανάγκες της εκάστοτε σκηνοθεσίας. Αυτόν τον στόχο έχω και για την Ελένη.
Γίνατε γνωστή από το σίριαλ Απαραίτητο Φως. Ποιο είναι το δικό σας απαραίτητο φως μέσα στο σκοτάδι που ζούμε σήμερα; Οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, η δουλειά μου. Η θάλασσα, ο έρωτας, η ευγένεια. Η ελευθερία του ανθρώπου να πει και να κάνει αυτά που θέλει, αυτά που ονειρεύεται. Η αντίσταση στο σκοτάδι που λέτε. Η διεκδίκηση. Η πίστη στον άνθρωπο. Η πίστη στους γεμάτους με κόσμο δρόμους, που ενώνει τις φωνές του για τα δικαιώματά του. Και οι ανάσες. Οι βαθιές ανάσες.
Στο θέατρο φέτος σας βλέπουμε στην παράσταση Άρωμα Γυναίκας στο Θέατρο Βρετάνια. Ένα έργο που έχει ταυτιστεί με την ιδέα της σαγήνης, αλλά και της ενσυναίσθησης. Είχατε τον φόβο μήπως μείνετε κοντά στο κινηματογραφικό στερεότυπο; Η παράστασή μας, όπως και η ταινία, είναι βασισμένες και οι δύο στο ιταλικό μυθιστόρημα του Giovanni Arpino Το Σκοτάδι και Το Μέλι, αλλά το φιλμ είναι πολύ πειραγμένο σε σχέση με την υπόθεση του βιβλίου. Οπότε, σε πρώτη φάση, δεν αναπαράγουμε σε τίποτα την ταινία. Εμπεριέχει όντως σαγήνη και ενσυναίσθηση, όπως και τρυφερότητα, χιούμορ, σκοτάδι και έρωτα. Προσεγγίζουμε το έργο βήμα βήμα και στιγμή τη στιγμή με αλήθεια, αμεσότητα και επικοινωνία, αυτά που χρειάζεται, δηλαδή, το θέατρο για να υπάρξει.
Στο θέατρο, η σχέση με τον θεατή είναι άμεση και σωματική, όπως και στο Άρωμα Γυναίκας, όπου η παρουσία και η απουσία λειτουργούν εξίσου δυνατά. Πώς μεταφράζεται αυτό σκηνικά για εσάς; Η αλήθεια, το "άνοιγμα", η παρουσία στη στιγμή, το καθαρό βλέμμα, αυτό που δεν κουβαλάει τίποτα από πριν, αλλά ακουμπάει ειλικρινά πάνω σε ένα άλλο ακριβώς τη στιγμή που πρέπει, η επικοινωνία με ροή με τον συμπαίκτη σου και με τους θεατές, ο παλμός του εδώ και τώρα, είναι κάποια από τα στοιχεία που μεταφράζουν αυτό που λέτε.
Έχει καταφέρει το άρωμα της τηλεόρασης να προσεγγίσει σε οικειότητα εκείνο του θεάτρου; Κάνω θέατρο δέκα χρόνια, ενώ στην τηλεόραση είμαι μόλις έναν χρόνο και κάτι. Έχω εξασκηθεί πολύ στη ροή του θεάτρου, στη φυσική συνέχεια της διαδικασίας αυτής. Στην τηλεόραση δεν υπάρχει αυτή η συνέχεια. Είναι όλα αποσπασματικά, πιο τεχνικά, με βάση το φως, τις κάμερες, τη θέση του συμπαίκτη σου κ.ά., οπότε είναι όλα λιγότερο οργανικά. Παρ' όλα αυτά είναι τρομερά γοητευτική η πρόκληση να πρέπει να βγάλεις αλήθεια σε λίγα λεπτά και με αυτές τις συνθήκες τριγύρω σου. Διψάω να μάθω περισσότερα για τον φακό, αλλά και μαζί με τον φακό.
Αν μπορούσατε να μιλήσετε στον εαυτό σας λίγο πριν ξεκινήσετε αυτή η διαδρομή, τι θα του λέγατε για το τίμημα και τη χαρά να είστε ηθοποιός στην Ελλάδα του 2025; Να είσαι έτοιμη για κάτι πραγματικά απρόβλεπτο και συναρπαστικό. Θα υπάρξουν στιγμές που θα νιώθεις απόλυτα γεμάτη, εκείνες οι μαγικές και σπάνιες στιγμές που όλα θα κουμπώνουν άψογα, αλλά και άλλες που θα απογοητεύεσαι ή θα αμφισβητείς τα πάντα. Το τίμημα θα είναι μεγάλο: ανασφάλεια, συχνά μη ικανοποιητική αμοιβή, να πρέπει διαρκώς να αποδεικνύεις την αξία σου σε έναν χώρο που αλλάζει γρήγορα και ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε ξεχάσει. Να έχεις φωνή, επιμονή και καθαρή πρόθεση. Κάν' το όπως ακριβώς το ονειρεύεσαι. Χωρίς φόβο, χωρίς ανασφάλειες. Κάν' το όσο μπορείς κι όσο αντέχεις. Μη χάσεις ποτέ τον εαυτό σου, την ευγένειά σου. Βάζε όρια. Παίρνε ανάσες. Προχώρα βήμα βήμα. Στο τέλος της μέρας, το θέατρο, όταν γίνεται με σωστούς όρους, είναι μία από τις τελευταίες μορφές αληθινής επαφής μεταξύ των ανθρώπων. Αξίζει τον κόπο.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΙΩΑΝΝΑ ΧΑΤΖΗΑΝΔΡΕΟΥ
STYLING: ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ
Μακιγιάζ-μαλλιά: Άννα Μπακατσάκη/ Βeehive Αrtists
Στην κεντρική φωτογραφία: Σακάκι και παντελόνι, όλα H&M. Γόβες, TSAKIRIS MALLAS.
Διαβάστε Επίσης
