RIA MORT / THIS IS NOT ANOTHER AGENCY
Διανύοντας μάλλον την πιο ανάλαφρη και κωμική υποκριτική στιγμή του, ο ηθοποιός Αντίνοος Αλμπάνης, μεαφορμή τον ρόλο του στηρομαντική κομεντί Μαμά στα Κρυφά, φωτογραφίζεται καιμιλάει στο ELLE για τη φόρμα της κωμωδίας, την αποτυχία, την επιτυχία, την αισθητική και το πόσο weird και όχι ιερός θα έμοιαζε ο Παρθενώνας όταν χτιζόταν.
Επιτέλους, κωμωδία; Το θέλατε καιρό, σωστά;
Έχω ξαναπεί ότι τα πράγματα μας βρίσκουν όταν είμαστε έτοιμοι να τα δεχτούμε. Μπορεί να είναι και θέμα συγκυρίας, αλλά θεωρώ ότι βρέθηκα σε μια καλή στιγμή, σε μια ανάλαφρη και πιο χαλαρή διάθεση για να ασχοληθώ με την κωμωδία, που πάντα μου άρεσε, αλλά δύσκολα μου προτείνονταν τέτοιοι ρόλοι. Το παράδοξο είναι ότι οι φίλοι και οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν ότι πέρα από "πελαγωμένο αγόρι" είμαι και πολύ αστείος. Το ότι δεν μου είχε δοθεί ξανά η ευκαιρία ίσως έχει να κάνει και με το ότι η βιομηχανία έχει άλλες ανάγκες και ότι πολλές φορές η αναγνωρισιμότητα οδηγεί σε άλλα μονοπάτια.
Φέτος, ένα από τα μονοπάτια σάς έφερε και στο Έχω Κάτι να Πω, τη δραματική κωμωδία του Στράτου Τζίτζη.
Αυτή η ταινία μιλάει για το ίδιο το σινεμά και για τον χώρο των εκδόσεων. Ο Στράτος Τζίτζης βρίσκεται σε μια πολύ ωραία στιγμή του. Είναι χρόνια στο ελληνικό σινεμά και έχει στηρίξει την τέχνη του κινηματογράφου, μια βιομηχανία μικρή, πολύ βασανισμένη. Είναι η δεύτερη φορά που συνεργαζόμαστε. Τον θεωρώ έναν από τους πιο "ακαδημαϊκούς" σκηνοθέτες της γενιάς του. Έχει δουλέψει πλάι σε πολύ σημαντικά ονόματα του ελληνικού σινεμά. Και το γεγονός ότι έχει και ο ίδιος τη διάθεση να κάνει ένα meta-σχόλιο γύρω από τον κινηματογράφο είναι σπουδαίο ως εγχείρημα. Το σενάριο είναι πολύ ιδιαίτερο. Από την πρώτη στιγμή κλείνει το μάτι στον θεατή και τον οδηγεί σε μια παρατήρηση όχι μόνο του έργου, αλλά και του ίδιου του προϊόντος, της κινηματογραφικής παραγωγής. Ο ήρωάς μου είναι ένας σκηνοθέτης σε τέλμα. Έχει απογοητευτεί και στρέφεται στη συγγραφή φιλοσοφικών βιβλίων, σε έναν άλλο, εξίσου σκληρό και ανταγωνιστικό χώρο, όπου κι εκεί τον λοιδορούν.
Με έναν τρόπο η ταινία απενοχοποιεί την αποτυχία.
Ναι, ο ήρωας μιλάει ανοιχτά για την αποτυχία του, δεν ντρέπεται. Την αντιμετωπίζει όχι σαν μια τελική κατάσταση, αλλά σαν μια φάση. Είναι κάτι που περνάει, δεν τον βουλιάζει. Μαθαίνει, σηκώνεται και προχωράει. Αυτό είναι κάτι που η δική μας γενιά -αν και γαλουχημένη με την αποτυχία- σπάνια το λέει. Δεν τη μνημονεύουμε. Σαν να γεννηθήκαμε σπουδαίοι, έτοιμοι να κατακτήσουμε τον κόσμο. Η αλήθεια όμως είναι πως πίσω από κάθε επιτυχία, υπάρχει πολλή δουλειά. Και πίσω από κάθε αποτυχία, συχνά ακόμη περισσότερη.
Εσείς με το αντίθετό της, την επιτυχία, τι σχέση έχετε;
Το γεγονός ότι έχω φτάσει στα 42 μου και βιοπορίζομαι από αυτή τη δουλειά είναι κάτι που δεν το φανταζόμουν ούτε στα πιο αισιόδοξα όνειρά μου. Παρ' όλα αυτά, επειδή μιλάμε για τη δουλειά μου και αυτή είναι η τέχνη μου, υπήρξαν έργα που δεν πήγαν καλά εμπορικά. Κι όμως, για εμένα ήταν σπουδαίες δουλειές, φτιαγμένες με προσοχή, φροντίδα και μεράκι. Αντίστοιχα, υπήρξαν και άλλες που έγιναν εμπορικές επιτυχίες, αλλά δεν θα έλεγα ότι έτυχαν της ίδιας φροντίδας συνολικά. Ως θεατής -γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω και αυτή την ιδιότητά μου- έχω βρεθεί σε παραστάσεις που δεν είχαν κοινό αλλά για εμένα ήταν εξαιρετικές εμπειρίες. Έφυγα με γεμάτη ψυχή, με πολλή σκέψη και προβληματισμό. Κι έχω δει παραστάσεις που μάζευαν κόσμο, αλλά με άφησαν εντελώς αδιάφορο. Οπότε, τι σημαίνει επιτυχία και τι όχι είναι κάτι πολύ σχετικό. Και σίγουρα δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο για το πώς θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε μέσα στην τέχνη μας.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή σας αναφερθήκατε ξανά στην ελευθερία που σας δίνει το ότι βιοπορίζεστε από αυτή τη δουλειά, αλλά και από την ενασχόλησή σας με τη διαφήμιση.
Μα είναι πολύ απελευθερωτικό και εξαιρετικά χρήσιμο. Γιατί ένας καλλιτέχνης οφείλει να αξιοποιεί τον ελεύθερο χρόνο του -να τον ξοδεύει, ναι, θα το πω έτσι- για να γεμίζει εσωτερικά. Να εμπλουτίζει το μέσα του, να το ενισχύει, να το διαμορφώνει ξανά και ξανά για να το φέρνει στο παρόν, ώστε αυτό που παράγει να αφορά τους ανθρώπους. Αυτό που παράγει ένας δημιουργός που δεν μπορεί να ζει από τη δουλειά του και αναγκάζεται να εργάζεται τη νύχτα σε μπαρ, το απόγευμα ως σερβιτόρος και το πρωί ως κούριερ, με το μυαλό του συνεχώς στον μόχθο, στερείται πολύτιμων εσωτερικών αποθεμάτων. Χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά ότι δεν υπάρχουν εξαιρετικοί ηθοποιοί που ζουν από άλλα επαγγέλματα και, παρ’ όλα αυτά, μας προσφέρουν εντυπωσιακά δείγματα δουλειάς. Ωστόσο, μια ιδανική συνθήκη για έναν καλλιτέχνη θα ήταν να μην έχει ανάγκη τον βιοπορισμό από αλλού. Να μπορεί από το πρωί μέχρι το βράδυ να αφοσιώνεται πλήρως στην τέχνη του.
Προσπαθείτε εσείς προσωπικά ώστε να διασφαλιστεί αυτή η ιδανική συνθήκη για όλους;
Ναι. Απόλυτα. Και υπάρχει και πολύ πρακτικός τρόπος να το κάνουμε όλοι αυτό. Εάν εγώ αμείβομαι καλά, σε σημείο που μπορώ να βιοπορίζομαι αποκλειστικά από αυτή τη δουλειά, τότε ο συνολικός προϋπολογισμός αυτής της παραγωγής οφείλει να καλύπτει όλους τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτή. Να είναι δίκαια κατανεμημένος. Δεν γίνεται το προϊόν να αμείβει μόνο τον πρωταγωνιστή ή τον πιο αναγνωρίσιμο συντελεστή, ενώ όλοι οι υπόλοιποι παραμένουν στον αγώνα για την επιβίωση. Γιατί τότε δεν μιλάμε για κοινότητα, αλλά για ανισότητα. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Αν δεν ισχύει αυτό, αν όλοι είναι υποτιμημένοι, υποαμειβόμενοι, παραμελημένοι και ρηγμένοι, για εμένα σημαίνει ένα πράγμα: ότι κάνω αρπαχτές και ότι κάποιος απλώς θέλει να εκμεταλλευτεί το όποιο εκτόπισμα έχω σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Δεν έχω δουλέψει ποτέ σε project όπου, γνωρίζοντας ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, να το έχω αποδεχτεί. Θέλω και απαιτώ να συμμετέχω σε δουλειές όπου υπάρχει ισοτιμία. Επίσης, φροντίζω ώστε να φέρνω καινούρια πρόσωπα στη δουλειά. Παιδιά που δεν έχουν ξαναπαίξει, που είναι ακόμα στην αρχή τους. Και το κάνω αυτό όχι από συμπόνοια, αλλά γιατί έτσι μπήκα κι εγώ στον χώρο. Κάποιοι με στήριξαν, με πήραν στο πλευρό τους και μου έδωσαν την αίσθηση ασφάλειας σε ένα περιβάλλον που μπορεί να τρομάξει έναν νέο.
Είπατε πριν ότι το ελληνικό σινεμά είναι μια βιομηχανία μικρή πολύ βασανισμένη. Δεν γίνεται να μη σας ρωτήσω πώς στέκεστε ως άνθρωπος της δουλειάς, αλλά και ως απλός παρατηρητής, απέναντι στην άρνηση της ελληνικής Πολιτείας να πραγματοποιήσει ο Γιώργος Λάνθιμος γυρίσματα στην Ακρόπολη.
Φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις έχουν τις δικές τους απόψεις και γι’ αυτό βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι αυτά τα μνημεία, παρόλο που είναι η δική μας κληρονομιά, τα χρωστάμε στην ανθρωπότητα. Άρα, δεν πρέπει να χάνεται η σύνδεση. Αυτά τα μνημεία πρέπει να συνομιλούν με το σήμερα. Δεν πρέπει να τα φοβόμαστε. Η Ακρόπολη θα παραμείνει Ακρόπολη, no matter what. Δεν θα αλλοιωθεί. Είναι εκεί ψηλά. Τη βλέπουμε καθημερινά. Και καλό είναι, εκτός από το να τη βλέπουμε, να τη νιώθουμε κιόλας.
Ο ίδιος χώρος έχει δοθεί για γύρισμα στο παρελθόν για άλλου είδους project. Δεν μπορεί να μη σκεφτεί κάποιος ότι αυτή η απαγόρευση μοιάζει φοβική από την πλευρά της ελληνικής Πολιτείας για το παράξενο, το προκλητικό που υπάρχει στον πυρήνα του σινεμά του Λάνθιμου.
Σε σχέση με αυτό θα πω ότι έχω την υποψία πως όταν χτιζόταν ο Παρθενώνας, σίγουρα θα φάνταζε ένα παράξενο εγχείρημα.
Η κωμωδία σάς "χτύπησε την πόρτα" δύο φορές φέτος. Πρωταγωνιστείτε και στο Μαμά στα Κρυφά στην EΡT1.
Καταρχάς θέλω να πω ότι χαίρομαι πολύ που συνεργάζομαι με τον Νίκο Ζαπατίνα και την Τζένη Θεωνά. Είναι ένα πολύ ήρεμο, ασφαλές και ζεστό περιβάλλον. Είναι μεγάλη χαρά να πηγαίνεις κάθε μέρα στο γύρισμα, να βρίσκεσαι με αυτούς τους ανθρώπους και να εργάζεσαι μαζί τους. Όταν σκέφτομαι αυτή τη δουλειά, νιώθω μια γλυκύτητα, μια ζεστασιά. Η σειρά είναι μια ρομαντική κομεντί, αλλά έχει μέσα της και πιο δραματικές αποχρώσεις. Οι χαρακτήρες είναι πολύπλευροι, από αστείοι μέχρι βαθιά δραματικοί. Δεν βλέπουμε απλώς την επιφάνειά τους, αλλά τη ρουτίνα τους, την καθημερινότητά τους, την αλήθεια τους.
Ο ήρωάς σας δεν είναι και ο καλύτερος χαρακτήρας. Θα μπορούσε να τον πει κάποιος κακοποιητικό.
Είναι σκληρός, απότομος, ανυπόμονος, μισάνθρωπος, και όλα αυτά κάτω από ένα πέπλο γοητείας. Υπάρχουν τύποι σαν αυτόν στην πραγματική ζωή, τους οποίους χρειάζεται να τους προσέχεις και ίσως και να τους αποφεύγεις. Αλλά για εμένα αυτό που τον κάνει ενδιαφέροντα είναι ότι δεν είναι μονοδιάστατος. Κουβαλάει τραύματα από το παρελθόν του τα οποία δεν έχει καταφέρει να επεξεργαστεί. Πιστεύω ότι έχει σημασία, ως θεατές, να αφιερώνουμε λίγο χρόνο στο να προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί κάποιοι άνθρωποι συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται. Όχι σε περιπτώσεις ακραίας ή άμεσης κακοποίησης. Μιλάω για πιο σύνθετες περιπτώσεις, όπου πίσω από τη σκληρότητα μπορεί να υπάρχει πόνος. Ο δικός μου χαρακτήρας έχει μεγαλώσει με απόρριψη και έγινε αυτό που είναι. Αυτό προσπαθώ να φωτίσω: την ανθρώπινη πλευρά του. Θέλω να τον υποστηρίξω ως ηθοποιός, όχι να τον κρίνω. Θέλω στο τέλος της ημέρας να φανεί πως, παρά τα σκοτάδια του, είναι ένας άνθρωπος που, όταν έρθει η στιγμή της απόφασης, θα διαλέξει το καλό.
Είχαμε ανάγκη από μια κομεντί στην τηλεόραση;
Η αλήθεια είναι ότι έχει μεγάλη και απρόσμενη επιτυχία. Ίσως γιατί διαθέτει κάτι το τρυφερό και γλυκό. Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Ίσως ο κόσμος να έχει κουραστεί από τις σκοτεινές, βαριές σειρές με εγκλήματα, φονικά, βία και εκδικήσεις. Από την άλλη, μπορεί να δεις μια δραματική ταινία που τελικά να σε γεμίσει φως και αισιοδοξία. Ή, αντίστροφα, να δεις μια κωμωδία που στο τέλος σε λυπεί βαθιά. Όλα έχουν να κάνουν με το πώς αφηγείται κανείς την ιστορία.
Εκτός από το σίριαλ, με τι άλλο ασχολείστε αυτό το διάστημα; Δεν κάνω ανακαίνιση με τη hardcore έννοια, αλλά μικρές αλλαγές στο σπίτι. Θέλω να αλλάξω τη διάθεσή μου, να φρεσκάρω τον χώρο.
Σας αρέσει το design; Μου αρέσει πολύ να το παρατηρώ και να το παρακολουθώ. Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρω να το εφαρμόζω.
Νιώθετε καμιά φορά ότι αισθητικοποιούμε περισσότερο από ό,τι χρειάζεται;
Εγώ προσωπικά το κάνω πιο πολύ από ό,τι χρειάζεται, αλλά με την επίγνωση ότι πολλές φορές αυτό έχει και μια παιχνιδιάρικη διαστροφή. Η ενασχόλησή μου με τα social media με έχει κάνει να βλέπω την αισθητική σαν μια "προς πώληση" εικόνα της πραγματικότητας. Όμως, αυτή η εικόνα δεν πατάει στην αληθινή ζωή. Τον έχω κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ αισθητικής και πραγματικότητας.
Στην κεντρική φωτογραφία ο Αντίνοος Αλμπάνης φοράει πουκάμισο, The Kooples, και Βερμούδα, Jacquemus, όλα attica.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: RIA MORT/THIS IS NOT ANOTHER AGENCY
STYLING: ΒΙΒΙΑΝ ΡΟΥΒΕΛΑ
GROOMING: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΚΚΑΣ/D-TALES CREATIVE AGENCY
Η συνέντευξη κυκλοφόρησε στο τεύχος Μαΐου
Διαβάστε Επίσης
