Επιτρέπει στον εαυτό της να ανθίσει. Η Έλλη Τρίγγου διεκδικεί την απόλαυση, συμφιλιώνεται με τα "φαντάσματά" της και γιορτάζει την ομορφιά του να είναι παρούσα ακόμη και μέσα στην αβεβαιότητα.
Μέσα σε όλον αυτό το θόρυβο και το έρεβος της πραγματικότητας, εσείς πώς αντιστέκεστε; Το νόημα είναι να ζούμε. Αυτό ακούγεται σαν κοινότοπη μπαρούφα, αλλά ειδικά τώρα που ο κόσμος γύρω μας φλέγεται —και στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι μας γίνεται— η μεγαλύτερη πράξη αντίστασης είναι να προσπαθούμε να ζούμε. Να επιμένουμε. Αυτό έχει νόημα για εμένα σήμερα.
Είπατε ότι "δεν έχουμε ιδέα" τι μας συμβαίνει. Ναι, δεν ξέρουμε τίποτα στην πραγματικότητα. Και αυτό οι άνθρωποι κάπως το ξεχνάμε, νομίζουμε οι καημένοι πως γνωρίζουμε. Θέλουμε να είμαστε και εμείς κάποιοι που ξέρουμε. Το έχουμε ανάγκη, για να μη μένουμε μετέωροι και ματαιωμένοι ανάμεσα στο καλό και το κακό, ξεχνώντας να παρατηρήσουμε το τεράστιο πεδίο που υπάρχει ανάμεσά τους. Έτσι είναι ο άνθρωπος, προσπαθεί να χωράει στον κόσμο. Να ξέρει. Να τα έχει καταφέρει. Να μοιάζει καλός και να υπάρχει.
Εσείς πώς καταφέρνετε να υπάρχετε σε αυτό τον κόσμο; Κάνω και εγώ τις διαδρομές μου μέσα σε αυτό το φάσμα. Έχω υπάρξει πιο βαριά, πιο πίσω, σε απόσταση από όλα όσα συμβαίνουν. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια φάση που θέλω να είμαι παρούσα. Σε όλα τα πράγματα — και στα βολικά και στα άβολα, και στην ασφάλεια και στην αβεβαιότητα. Προσπαθώ να είμαι εδώ μαζί με τον εαυτό μου, να του υπενθυμίζω ότι είναι ασφαλής και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για εμένα και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζω.
Το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό η καλλιτεχνική σας πορεία περνάει περισσότερο μέσα από κωμωδίες βοήθησε; Ριζικά. Δεν θα πω ότι τα προηγούμενα projects με βάραιναν. Δεν θα τα κατηγορήσω, αλλά ήρθαν και κάθισαν πάνω στο δικό μου βάρος. Ήμουν εγώ βαριά. Όλο αυτό έφτασε μέχρι εκεί που άντεχα. Έκανε τον κύκλο του μέσα μου και τότε θέλησα κάτι άλλο. Επιδίωξα να φύγω από εκείνη τη συνθήκη. Και έτσι ήρθε η περσινή παράσταση, η σειρά τα Φαντάσματα στο Star και η feelgood ταινία Ο Έρωτας... Γράφεται που μόλις ολοκλήρωσα και θα βγει στις αίθουσες τα Χριστούγεννα. Είναι σαν να επιτράπηκε σε ένα παραμελημένο κομμάτι μου να ανθίσει. Σαν κάποιος —εγώ δηλαδή— να μου είπε "είναι εντάξει να είσαι και αυτό. Είναι εντάξει να εξερευνάς και τη χαρά και την απόλαυση".
Θεωρούμε ότι η χαρά και η απόλαυση είναι επιφανειακές… Είναι μεγάλη παρανόηση αυτή. Το να μπορείς να χαίρεσαι είναι πολύ βαθύ. Το να ζεις όλα τα συναισθήματα είναι εξίσου απαιτητικό και πολύ όμορφο. Έπειτα από όλη αυτή την πορεία, τώρα είναι μια περίοδος που μου επιτρέπω να βιώνω με περισσότερη απόλαυση το συναίσθημα της χαράς. Και αυτό για εμένα είναι καινούριο, αποκαλυπτικό, απελευθερωτικό και ταυτόχρονα ξεκουραστικό. Παράλληλα, νιώθω ότι ζώντας έτσι αυτή τη στιγμή, στο μέλλον θα μπω σε projects και υπαρξιακές περιοχές που θα απαιτούν αυτό το βάρος με μια άλλη ποιότητα. Θα τα αντιμετωπίσω πιο εξερευνητικά και όχι λέγοντας "έλα πάλι να υποφέρουμε".
Εσείς πώς ορίζετε τα φαντάσματα; Η ηρωίδα στη σειρά, όταν αρχίζει να τα βλέπει, δεν θέλει να τα δεχτεί. Δεν χαίρεται. Υποφέρει μέχρι να τα αποδεχτεί, αλλά αφού το κάνει, έρχεται η απόλαυση. Αυτή η αντιστοιχία υπάρχει και στη ζωή. Τα φαντάσματά μου είναι κομμάτια μου, ιστορίες μου, μνήμες, κατασκευές, πεποιθήσεις, μπαγκάζια τα οποία, όσο δεν τα διαχειριζόμουν, εκείνα αλώνιζαν. Όσο τους έδινα περισσότερο χώρο, εκείνα τον έπαιρναν, και όταν έκανα πως δεν τα έβλεπα, έρχονταν και μου ούρλιαζαν για να τους δώσω σημασία. Οπότε βρίσκομαι σε ένα στάδιο που παραδέχομαι ότι είμαι και τα φαντάσματά μου.
Με τα συλλογικά φαντάσματα της ανθρωπότητας συμβαίνει το ίδιο; Αν παρακολουθήσουμε την Ιστορία, θα δούμε ότι η ανθρωπότητα κάνει συνεχώς τα ίδια λάθη. Δυστυχώς κάνουμε αέναους κύκλους. Βεβαίως, χωρίς να θέλω να ακουστώ αισιόδοξη-ρεαλίστρια, νιώθω ότι αυτή η μαύρη στιγμή που ζούμε μπορεί να είναι χαοτική, αλλά είναι και ένα εξελικτικό βήμα για την ανθρωπότητα. Νομίζω ότι οι άνθρωποι πάντα είχαν την ανάγκη να ακολουθούν κάποιον και να τον πιστεύουν. Αυτό κάποιες φορές λειτούργησε, κάποιες άλλες όχι. Τώρα έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που αρχίζουμε να βρίσκουμε τη δική μας δύναμη και να καταλαβαίνουμε ότι δεν χρειαζόμαστε κάποιον να μας δείχνει τι να κάνουμε και πώς να το κάνουμε. Ακολουθούμε τη ροή και τον εαυτό μας. Για παράδειγμα, όλο αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη μάς έχει ξυπνήσει. Βρισκόμαστε σε ένα σημείο που δεν χρειαζόμαστε καθοδήγηση από κάποιον. Αντιλαμβανόμαστε τη σημασία και τη δύναμη της δράσης, της συλλογικότητας και του συντονισμού. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, όλο και θα μεγαλώνει.
Είπατε πριν ότι μόλις ολοκληρώσατε τα γυρίσματα μιας ταινίας. Είχατε καιρό να κάνετε σινεμά, σωστά; Ναι, βρέθηκα κατά τύχη —αν και δεν πιστεύω σε αυτή— στην ταινία Ο Έρωτας... Γράφεται. Είναι το αποτέλεσμα μιας νέας εταιρείας παραγωγής, της Iconic Films, πίσω από την οποία βρίσκεται o βραβευμένος με Όσκαρ και Bafta Gareth Ellis-Unwin. Είναι πολύ συγκινητικό που επέλεξε την Ελλάδα για να κάνει σινεμά, πιστεύοντας στον ελληνικό κινηματογράφο πολύ περισσότερο από όσο οι φορείς αυτής της χώρας. Δουλεύοντας σε αυτό το project, είδα πολύ υψηλό επίπεδο στην παραγωγή και στο σενάριο, επαγγελματικές συνθήκες, τεχνική κατάρτιση, δεξιοτεχνία, καλλιτεχνική ποιότητα. Ήταν μια άρτια δουλειά και ήμασταν όλοι χαρούμενοι που συμμετείχαμε.
Όλα αυτά απέχουν πολύ από αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό σινεμά σήμερα; Ναι, τα πράγματα στον ελληνικό κινηματογράφο δεν είναι εύκολα. Η πρωτοβουλία "Ορατότης Μηδέν" προσπαθεί με κόπο να το αλλάξει αυτό. Πρόκειται για μια πραγματικά αναγκαία συλλογική παρέμβαση από τη δημιουργική κοινότητα απέναντι στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει όλο το οπτικοακουστικό σύστημα στην Ελλάδα, και κυρίως σε σχέση με τη χρηματοδότηση που αφορά ελληνικές κινηματογραφικές παραγωγές, οι οποίες αυτή τη στιγμή έχουν σταματήσει να συμβαίνουν. Είναι πραγματικά κρίμα, γιατί πλέον έχουμε τους ανθρώπους, το ταλέντο, την τεχνογνωσία, την όρεξη, και παρ' όλα αυτά ένα τεράστιο ερωτηματικό πλανιέται από πάνω μας. Και δεν ξέρω κατά πόσο είναι τυχαίο ότι το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας "Νύχτες Πρεμιέρας" φέτος έλαβε μόλις το 1/3 της κρατικής χρηματοδότησης ως πολιτιστική διοργάνωση.
Τα Φαντάσματα κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Πού αλλού
θα σας συναντήσουμε φέτος; Αρχές Νοέμβρη ξεκινάω πρόβες για δύο παραστάσεις. Είμαι προετοιμασμένη γι' αυτό, είμαι αρκετά ξεκούραστη. Θα παίζονται παράλληλα για κάποιο διάστημα. Το ένα έργο το γράφει η σπουδαία Νεφέλη Μαϊστράλη, την οποία θαυμάζω πολύ, και θα το σκηνοθετήσει ο Θανάσης Ζειρίτης. Θα λέγεται αθανασία, με μικρό α. Θα προκαλέσει, όπως όλες οι δουλειές της Νεφέλης. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πραγματεύεται το θέμα της πίστης και θα ανέβει στο Θέατρο Βασιλάκου από τα τέλη Ιανουαρίου. Ταυτόχρονα, όλο τον Φεβρουάριο θα βρίσκομαι στο Παλλάς ως Λόλα στη θεατρική διασκευή της ομώνυμης ταινίας.
Τι άλλο θέλετε να σας συμβεί; Θέλω να ταξιδέψω πάλι σύντομα. Μόλις γύρισα από ένα υπέροχο, ελεύθερο ταξίδι στην Ισλανδία. Αυτή τη στιγμή βιώνω μια κατάσταση αφθονίας και νιώθω ευγνωμοσύνη γι' αυτό. Έτσι θέλω να συνεχίσω να νιώθω. Και να απολαμβάνω.
Επιστρέφοντας στα Φαντάσματα, αν μπορούσατε να τους απευθυνθείτε όπως η ηρωίδα, τι θα τους λέγατε; Σε καθένα από αυτά θα έλεγα: "Σε ακούω. Σε αναγνωρίζω. Σου δίνω ορατότητα. Σε αποδέχομαι. Σε σέβομαι. Σε ευχαριστώ γιατί, με όποιον τρόπο κι αν έγινε, με βοήθησες να φτάσω ως εδώ. Σε σέβομαι". Και, ανάλογα με το στάδιο στο οποίο θα βρίσκομαι, μπορεί και να τους έλεγα: "Σε χρειάζομαι ακόμα. Σε έχω ακόμα ανάγκη. Συνέχισε να με στοιχειώνεις". Ή αντίθετα: "Σε ευχαριστώ που υπήρξες. Μπορείς να μείνεις αν θες. Παρακολούθησέ με καθώς προχωράω". Τα φαντάσματα τρέφονται από εμάς ή και όχι. Αλλά η δύναμη είναι δική μας και όχι δική τους. Και απομένει σε εμάς να το καταλάβουμε.
Απόλαυση και στοίχειωμα μπορούν να συνυπάρξουν; Αν μπορείς να απολαύσεις ακόμα και το στοίχειωμα, κάτι έχεις κερδίσει σε αυτή τη ζωή. Πρέπει να ζούμε, ό,τι και να γίνεται. Το να βρίσκουμε τη χαρά μέσα σε τόσο σκοτάδι είναι η μεγαλύτερη επαναστατική πράξη.
Στην κεντρική φωτογραφία η Έλλη Τρίγγου φοράει: Φόρεμα, SIMKHAI, attica. Γόβες, TSAKIRIS MALLAS.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: THANASSIS KRIKIS/10ΑΜ
STYLING: ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ
Μακιγιάζ- Μαλλιά: Χαρά Παπανικολάου/10AM
