Έπειτα από μία απαιτητική επαγγελματική χρονιά, ένας από τους πιο διακριτικούς πρωταγωνιστές των ημερών μας προετοιμάζεται για ένα εξίσου δυνατό φθινόπωρο.
Ήταν μια ιδιαίτερα δραστήρια σεζόν για εσάς αυτή που μόλις τέλειωσε, σωστά; Ήταν πράγματι η πρώτη μου τόσο γεμάτη επαγγελματικά σεζόν. Ίσως το παράκανα. Ξεκίνησα με το Σχολείο Γυναικών του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Μυλωνά με τον Γιάννη Μπέζο στο Εθνικό Θέατρο. Μετά ήρθαν οι Τρεις Αδελφές σε σκηνοθεσία Μαρίας Τσαγκανάρη -και πάλι στο Εθνικό-, έπειτα ήμουν στον θίασο της Ιούς Βουλγαράκη στον Μητροφάγο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, και η σεζόν ολοκληρώθηκε με το Ημέρωμα της Στρίγκλας σε σκηνοθεσία Εύας Βλασσοπούλου. Με έναν μαγικό τρόπο, ήταν όλες ωραίες δουλειές, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Υπήρχε μόνο η "τρέλα" και η ανάγκη να συνεργαστούμε, να συνυπάρξουμε, να περάσουμε καλά, να μοιραστούμε. Δεν κυριαρχούσε το κυνήγι του αποτελέσματος
Διευκρινίζετε την αγωνία για το αποτέλεσμα επειδή μπορεί να γεννήσει τοξικές συμπεριφορές; Όταν κυρίαρχη σκέψη σου είναι μόνο το αποτέλεσμα, γεννιούνται μια τρελή αγωνία και ανάγκη επιβεβαίωσης. Φεύγεις από τη διαδικασία. Αν από την αρχή έχεις στο μυαλό σου πώς θα φανεί, τι θα πουν, έχεις χάσει την πορεία. Και αυτό το λέω για να το ακούω και εγώ, επειδή μου συμβαίνει. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι "μακάρι να είναι ωραία η παράσταση". Αλλά δεν είναι πλέον αυτό το σημαντικό. Σημασία έχουν οι άνθρωποι, ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα, η διάθεση, το πώς βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα σε όλο αυτό, όχι για να τον υπερβείς, αλλά για να "σταθείς" μέσα του.
Πώς το λέτε αυτό σε μια εποχή που όλοι προσπαθούν να διακριθούν; Δεν με αφορά η διάκριση. Έχω ηρεμήσει. Είναι κάτι επίπλαστο. Τι σημαίνει; Δεν λέει πολλά αυτό. Για εμένα μετράει η διάρκεια. Η εξέλιξη. Δεν ξέρω καν πώς μεταφράζεται η επιτυχία. Με followers, likes, λεφτά; Αν σημαίνει κάτι από όλα αυτά, πάντως, είναι τρομακτικό.
Tην επόμενη σεζόν... επιβιβάζεστε στο Λεωφορείο Ο Πόθος, στην παράσταση που επαναλαμβάνεται σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.
Ναι, θα υποδυθώ τον Κοβάλσκι. Είχα δει την παράσταση με τον Άρη Μπαλή σε αυτό τον ρόλο και ζήλεψα. Και τον ρόλο και την παράσταση. Όταν μου έγινε η πρόταση, δεν μπόρεσα να πω "όχι". Υπάρχει μια έντονη σύγκρουση σε αυτό το έργο. Είναι ολόκληρο μια σύγκρουση ανάμεσα στην εύθραυστη Μπλανς και στον επίσης εύθραυστο -τολμώ να πω- Κοβάλσκι. Και οι δύο γίνονται αγρίμια, αλλά κυρίως εκείνος. Ένα αγρίμι που ψάχνει την επιβεβαίωση ότι τα κατάφερε, φοβούμενος μη χάσει όσα έχει κερδίσει. Εκείνη έχει χάσει ήδη σχεδόν τα πάντα και οδεύει προς το μηδέν. Βρίσκονται σε ένα κοινό σημείο φθοράς. Αυτός προσπαθεί να ανέβει, εκείνη να λυτρωθεί. Ο Κοβάλσκι έχει χαρακτηριστεί macho. Αλλά αν ξεπεράσεις το βαρύ, ρωμαλέο σώμα ενός εργάτη στην απεικόνιση που έχουμε συνηθίσει γι' αυτόν, υπάρχουν ένα σωρό ρωγμές αβεβαιότητας. Όσο στιβαρός κι αν είναι, αν τον φυσήξεις λίγο θα πέσει. Είναι διαρκώς στο μεταίχμιο από το 0 να πάει στο 100 και από το 100 να πέσει στο 0 από αγανάκτηση, θυμό και ξέσπασμα. Το να ψάξεις αυτή τη δυναμική ως ηθοποιός, να της δώσεις ορατότητα, να βρεις την ευθραστότητα που υποδηλώνει, με ενδιαφέρει. Η τοξική αρρενωπότητά του είναι ταυτόχρονα φόβος και θυμός. Είναι ένα άντρας που ξέρει πώς να κάνει gaslighting και mansplaining. Αν όμως σε αυτόν το ρόλο επενδύαμε δραματουργικά μόνο σε αυτά τα στοιχεία, δεν θα υπήρχε σύγκρουση. Εδώ, το ενδιαφέρον είναι η ευαλωτότητά του. Να εξερευνηθούν οι περιοχές που αισθάνεται και ο ίδιος ότι κινδυνεύει να κατεδαφιστεί. Χρειάζεται να τα δείξεις αυτά χωρίς διδακτισμό, να προκαλέσεις τη σκέψη σε έναν δεύτερο και έναν τρίτο χρόνο.
Η άλλη σύγκρουση στο έργο είναι αυτή ανάμεσα στη μαγεία και στον ρεαλισμό.
Υπάρχει ο καταναγκασμός αυτά τα δύο να παντρευτούν. Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να συμβεί. Όμως μπορούν να συνυπάρξουν, το έχει αποδείξει ο μαγικός ρεαλισμός, ο οποίος εμένα με ενδιαφέρει πολύ. Τα σύμπαντα, δηλαδή, που ξεκινούν με ρεαλισμό και σου επιτρέπουν ένα ταξίδι στο όνειρο, στο υποσυνείδητο, στο ασυνείδητο. Εμένα ο δικός μου δρόμος είναι αυτός: προς τη μαγεία, προς το φαντασιακό. Ένας δρόμος που μπορεί να είναι επικίνδυνος αν τον ζεις συνέχεια, αλλά, από την άλλη, και το σκοτάδι του ρεαλισμού έχει τη χαρά του.
Ο Μητροφάγος του Larraquy όπου πρωταγωνιστήσατε προέρχεται από ένα τέτοιο μαγικό, ρεαλιστικό σύμπαν. Είναι ένα δυνατό κείμενο που σχολιάζει πολλά, αλλά κυρίως μιλάει για τις μεθόδους άσκησης της εξουσίας.
Ναι, το κείμενο δείχνει πώς μπορεί να γεννηθεί ο φασισμός μέσα από μια παντελώς ηλίθια ιδέα
Υπάρχει σήμερα περισσότερο από ποτέ το αφήγημα ότι μας κυβερνούν, τάχα, χαζοί, θεοπάλαβοι και απρόβλεπτοι ηγέτες;
Μας φαίνονται χαζοί όχι γιατί είναι, αλλά γιατί δεν εκπροσωπούν ιδεολογίες. Οι κυβερνήσεις τους είναι εταιρείες που λειτουργούν χωρίς καμία ηθική, παρά μόνο για να είναι επικερδείς. Και το κάνουν αυτό ανερυθρίαστα πια.
Επίσης, τη νέα σεζόν θα είστε στη σειρά Να με Λες Μαμά στον Alpha.
Είναι μια καλοδουλεμένη σειρά, την οποία γυρίσαμε πέρυσι. Μια γυναίκα παίρνει, στην ουσία απαγάγει, ένα παιδί από ένα κακοποιητικό περιβάλλον και το πηγαίνει στην οικογένειά της για να το προστατεύσει. Ο ήρωας που υποδύομαι είναι ένας δημοσιογράφος ο οποίος το ανακαλύπτει και την εκβιάζει για να κερδίσει χρήματα. Είναι ένας από τους κακούς της υπόθεσης.
Τι καλό έχει;
Το καλό που έχει είναι ότι κάπως στο τέλος, ό,τι και αν γίνεται, του μένει η γνώση. Τελικά και αυτός καταλαβαίνει την αλήθεια. Ακόμη και αν η γνώση για εκείνον έρχεται αργά, έρχεται. Μαθαίνει. Αυτό είναι παρηγοριά. Τον παρακολουθούμε να μπαίνει μέσα του ένα συναίσθημα και να τον ξεπαγώνει, να καταλαβαίνει ξαφνικά ότι τα πράγματα διεκδικούνται και για άλλους λόγους εκτός από εκείνους που πίστευε αυτός.
Η χρονιά που πέρασε απαιτούσε -για διάφορους λόγουςδιεκδικήσεις, κυρίως στους δρόμους.
Αυτή η δουλειά έχει τρελούς ρυθμούς. Από εμένα, φέτος, απαιτούσε πάνω από δέκα ώρες την ημέρα. Αν δεν καθαρίσεις λίγο το κεφάλι σου, το θέατρο σε απομονώνει. Είναι ένα black box. Την ίδια στιγμή, οι πληροφορίες έρχονται τόσο γρήγορα, που δεν προλαβαίνεις να τις επεξεργαστείς. Σε παρασύρουν. Έρχεται η μια για να σβήσει την άλλη. Όταν γίνεται κάτι μεγάλο, ένας πόλεμος, ένα σκάνδαλο, μελετημένα το ένα καλύπτει το προηγούμενο. Δεν προλαβαίνεις να σταθείς, να διεκδικήσεις. Προκύπτει κάτι άλλο. Ακούω τελευταία να λένε: "Παντού σηκώνουν τη σημαία της Παλαιστίνης". Ναι, αλλά εγώ πιστεύω ότι πρέπει να υψώνεται για ψύλλου πήδημα. Για να μην ξεχαστεί. Η διεκδίκηση απαιτεί σήμερα επιμονή, κι ας γίνουμε γραφικοί. Χρειάζεται να είμαστε εμμονικά ενοχλητικοί και γραφικοί. Η γραφικότητα έχει μια νέα αξία στις μέρες μας. Σε μια κοινωνία που δεν τη γουστάρει, ας γίνουμε γραφικοί.
Το θέατρο διεκδικεί σήμερα;
Αναρωτιέμαι και εγώ. Τι τροφή για σκέψη δίνει; Φοβάμαι ότι έχουμε γίνει λάτρεις της εικόνας, αλλά ο λόγος είναι αυτός που γαργαλάει το μυαλό. Υπάρχει μια επιλογή να δείχνουμε το ωραίο. Μια τάση για ωραιοποίηση. Εμένα προσωπικά μου λείπει η αγριάδα του ακατέργαστου και το μη μασημένο. Θέλω ο κόπος να είναι αμοιβαίος μεταξύ εκείνου που αφηγείται και εκείνου που παρακολουθεί. Δεν χρειάζεται να δίνουμε στο κοινό μασημένη τροφή. Αυτό που, με άλλα λόγια, τελικά σιχαίνομαι στο θέατρο είναι η αρτιότητα. Αυτή μπορεί να αδρανοποιήσει την όποια διεκδίκηση
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΕΦΗ ΓΟΥΣΗ
