Suki Waterhouse "Η μουσική με έσωσε απο την τρέλα"

Η SUKI WATERHOUSE, ΓΕΝΝΗΜΕΝΗ στο Λονδίνο το 1992, μέχρι πριν από δύο χρόνια δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι, τελικά, εκείνη είχε τον έλεγχο της δικής της ζωής. Σήμερα, διαβάζει τους τίτλους των εφημερίδων, παρατηρεί τις φωτογραφίες των παπαράτσι, αναλογίζεται τις ουλές του παρελθόντος και αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της ζωής της με γαλήνη και αποδοχή. "Μάλλον επειδή ωρίμασα. Πάντα μου ήταν δύσκολο να ταιριάξω κάπου. Ήδη από την εφηβεία ήθελα να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα, να μην περιορίζομαι από μια ταυτότητα", λέει η ίδια. Κάτι στον τρόπο της να αδιαφορεί για τις ταμπέλες υποδηλώνει ότι δεν είναι απλώς θέμα στάσης, αλλά επανεφεύρεσης του εαυτού της. Για πολλά χρόνια, η βιομηχανία του θεάματος της είχε κολλήσει την ταμπέλα "it girl", έναν όρο ανάμεσα στην κολακεία και την παγίδα. Όμως εκείνη δεν παγιδεύτηκε ποτέ πραγματικά. Η βρετανίδα μοντέλο, ηθοποιός, τραγουδοποιός και τραγουδίστρια, παγκόσμια πρέσβειρα του brand ομορφιάς Authentic Beauty Concept, πέρασε την τελευταία δεκαετία επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό της και τώρα, ως μητέρα ενός κοριτσιού, με ενεργή μουσική καριέρα και προσωπική ζωή που έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού, νιώθει πιο άνετα από ποτέ με τον εαυτό της.

Πίσω από την ανέμελη στάση της, υπάρχει μια καλλιτέχνις παθιασμένη με το να λέει ιστορίες με τον δικό της, πολύ προσωπικό τρόπο. Στο πρώτο της άλμπουμ I Can't Let Go, τη γνωρίσαμε ως αφηγήτρια μελαγχολικών και αιχμηρών ιστοριών, στις οποίες ένας χωρισμός είναι περισσότερο μια απελευθέρωση παρά μια τραγωδία, ενώ ο ρόλος της στη σειρά Everyone Loves Daisy Jones τη σύστησε στο κοινό με μια ερμηνεία γεμάτη ταλέντο που μαγνήτιζε.

"Κοιτάζω γύρω μου, αγαπώ αυτό που κάνω, είμαι συγκεντρωμένη και παρούσα σε κάθε λεπτομέρεια. Είμαι ερωτευμένη με το πρότζεκτ μου και την οικογένειά μου. Είναι μια ξεχωριστή περίοδος που και τα δύο με θρέφουν", εξομολογείται η καλλιτέχνις που κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της Memoir Of A Sparklemuffin, με το οποίο περιοδεύει στην Ευρώπη αυτό το καλοκαίρι, και το νέο single, Dream Woman μέσα από την πλατφόρμα With Gratitude που εκείνη δημιούργησε

Αν και αποφεύγει τις ερωτήσεις για την προσωπική της ζωή και τον σύντροφό της Robert Pattinson, λέγοντας ότι προτιμάει να "μείνουμε στη μουσική", αναφέρει ότι η αγάπη είναι βασικό στοιχείο σε ό,τι γράφει. Παραδέχεται ότι είναι απελευθερωτικό και ότι δεν ξέρει πού θα βρίσκεται σε πέντε χρόνια. Το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν ακολούθησε μια συμβατική διαδρομή ούτε σκοπεύει να το κάνει τώρα.

Πού νιώθετε περισσότερο ο εαυτός σας;

Στη μουσική. Είναι το πιο προσωπικό πράγμα που κάνω. Όταν γράφω τραγούδια, δεν υπάρχει ένας σκηνοθέτης να μου πει πώς να το αποδώσω, ούτε κάποιο brand να καθορίσει πώς πρέπει να φαίνομαι. Ξεκίνησα να συνθέτω στην εφηβεία. Κάποιες φορές η μουσική με έσωσε από την τρέλα. Άλλες φορές με ανάγκασε να αντιμετωπίσω πράγματα που θα προτιμούσα να αγνοήσω. Αλλά πάντα με στήριζε. Είναι η πυξίδα μου.

Τι σας παρακινεί να γράφετε μουσική;

Είναι ένας τρόπος να στοχάζομαι πάνω στις εμπειρίες μου, στα συναισθήματά μου, τις επιθυμίες και τις αδυναμίες μου. Μέσα από τη μουσική μπόρεσα να σκεφτώ πώς έδωσα και πήρα αγάπη, αλλά και πώς αυτή με πλήγωσε, και να διαλογιστώ πάνω στις συνέπειες των επιλογών μου. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι ότι τα τραγούδια μου είναι σημεία αναφοράς: επιστρέφω σε αυτά και θυμάμαι πού ήμουν τότε, ποια ήμουν και πώς έβλεπα τον κόσμο. Για παράδειγμα, το πρώτο μου άλμπουμ είχε μια αίσθηση αθωότητας, γιατί δεν υπήρχαν προσδοκίες ή κάποια δισκογραφική πίσω του, μόνο οι δικοί μου φόβοι. Ενώ το δεύτερο ήταν περισσότερο μια φωτεινή αντιπαράθεση με τον εαυτό μου.

Γι’ αυτό γράψατε το Model, Actress, Whatever;

Ναι, είναι ένα είδος αυτοσαρκασμού και μιλάει για τις ταμπέλες που σου κολλάνε στα πρώτα σου βήματα. Για το πόσο δύσκολο είναι να διεκδικήσεις χώρο όταν θέλεις να δοκιμάσεις κάτι καινούριο και σταματάς να μειώνεις τον εαυτό σου. Όταν ήμουν πιο μικρή, με τρόμαζε το να μην είμαι αρκετή, να μην τα καταφέρνω. Τώρα προσπαθώ να απολαμβάνω τα πάντα χωρίς να κρίνω τόσο αυστηρά τον εαυτό μου. Υπάρχει ακόμα αντίδραση απέναντι σε μια γυναίκα όταν αυτή προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο της ζωής της. Πάντα έγραφα τραγούδια, αλλά είχα την ανόητη ιδέα ότι επειδή προερχόμουν από τον χώρο της μόδας, κανείς δεν θα με έπαιρνε στα σοβαρά. Μέχρι που μια μέρα σκέφτηκα: "Και λοιπόν; Δεν μπορείς να περιμένεις την άδεια του κόσμου για να κάνεις αυτό που αγαπάς". Όταν είσαι γυναίκα καλλιτέχνις, προσπαθούν συνέχεια να σε στριμώξουν σε έναν συγκεκριμένο ήχο ή μια εικόνα. Αν είσαι και μοντέλο, ακόμη χειρότερα. Πρέπει πάντα να αποδεικνύεις κάτι παραπάνω, να δικαιολογείς γιατί σου αξίζει να βρίσκεσαι εκεί. Πλέον, εμπιστεύομαι το ένστικτό μου. Πιστεύω στο να μη σιωπάς, να παίρνεις όλες αυτές τις ανασφάλειες και να τις κάνεις τέχνη. Είναι απελευθερωτικό να μαθαίνεις να γελάς με τον εαυτό σου. Έχουν προσπαθήσει να με περιορίσουν τόσες φορές, ώστε έμαθα να επαναπροσδιορίζομαι προτού το κάνουν άλλοι για εμένα. Υπήρξε πολύς σκεπτικισμός για το άλμπουμ I Can't Let Go. Πάλεψα για να ανοίξουν και να διαβάσουν οι δισκογραφικές τα email μου. Η απάντησή τους ήταν πάντα η ίδια: "Δεν ακούμε άλμπουμ από μοντέλα". Σήμερα νιώθω ευγνωμοσύνη που φτιάχνω τη μουσική που πάντα ήθελα. Άργησα να κερδίσω τον σεβασμό ως μοντέλο, ως ηθοποιός, ως οτιδήποτε, αλλά δεν γινόταν να αλλάξω πορεία και να περιμένω να κυλήσουν όλα ομαλά.

Σας ενδιαφέρει πλέον ο τρόπος που σας χαρακτηρίζουν;

Για να είμαι ειλικρινής, το χάος είναι πιο έντονο μέσα στο δικό μου κεφάλι. Το πιθανότερο είναι ότι οι άλλοι δεν ασχολούνται μαζί μας τόσο όσο νομίζουμε. Όλα ξεκινούν από το τι συμβαίνει στο μυαλό μας. Το έχετε νιώσει κι εσείς σίγουρα: θέλετε να κάνετε κάτι, αλλά μετά διστάζετε. Αυτό που σκέφτονται οι άλλοι μοιάζει πολύ σημαντικό και είναι δύσκολο να ξεφύγουμε από την εικόνα που έχουν για εμάς, τόσο που νομίζουμε ότι μας καθορίζει για πάντα. Υπήρξαν φορές που οι αντιδράσεις των άλλων επιβεβαίωναν τις δικές μου ανασφάλειες. Και όταν συνέβαινε αυτό, χρειαζόμουν χρόνο για να ξεφύγω από αυτό τον φαύλο κύκλο σκέψεων. Υπάρχει τεράστια δουλειά από πίσω, μια μεγάλη διαδικασία δοκιμών και λαθών, μια προσπάθεια να μάθω να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου.

Τι είναι σημαντικό να θυμάται κάποιος σε αυτόν τον χώρο;

Ότι πρέπει να περιβάλλεται από ανθρώπους με τους οποίους έχει καλή χημεία. Αυτό είναι το παν και σε αυτό είμαι πολύ τυχερή.

Το τραγούδι Supersad μου θυμίζει μια περίοδο της ζωής σας που όλα φαίνονταν να πηγαίνουν στραβά για εσάς, ωστόσο συνεχίζατε.

Ακριβώς έτσι είναι. Πάντως, δεν έχει νόημα να βυθίζεσαι στη θλίψη. Παλιά αποκαλούσα εκείνες τις μέρες "η εποχή της παρακμής στο κρεβάτι". Με ένα μωρό όμως, έπρεπε να συνέλθω, αλλά για πολύ καιρό το εσωτερικό μου χάος αντικατοπτριζόταν στο περιβάλλον μου. Παρ’ όλα αυτά, παραδέχομαι ότι υπερασπίζομαι εκείνες τις γεμάτες διαταραχή μέρες. Ήταν μια προσπάθεια να χτίσω τον δικό μου κόσμο. Κάτι που λατρεύω στον εαυτό μου και που, κάποια στιγμή, το ξέχασα και ήθελα να το ανακαλύψω ξανά, είναι αυτά τα ανόητα και αδέξια χαρακτηριστικά που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Στη μουσική βιομηχανία, το εγώ σου δέχεται συνεχώς επιθέσεις και, χωρίς να το καταλαβαίνεις, αρχίζεις να κρύβεις τις αληθινές πτυχές του εαυτού σου πίσω από ένα τείχος προστασίας.

Πείτε μας ένα παιδικό σας όνειρο.

Ήταν πολλά, ανάμεσά τους και το καράτε. Στα 11 μου έπαιρνα μέρος σε διαγωνισμούς, εν μέρει επειδή ο πατέρας μου είχε μαύρη ζώνη. Ήθελα να γίνω κάτι σαν το Καράτε Κιντ. Οραματιζόμουν επίσης το θέατρο και τη μουσική. Στο σχολείο κοιτούσα απ’ το παράθυρο και ήθελα να βρίσκομαι αλλού. Εκείνη την εποχή, η Britney Spears ήταν παγκόσμιο φαινόμενο και κάποιος μου είχε πει ότι τελειοποιούσε την υπογραφή της πάνω στα τετράδιά της για να υπογράφει αυτόγραφα στο μελλον. Έκανα κι εγώ το ίδιο. Ονειρευόμουν πολύ προτού καταλάβω τι πραγματικά ήθελα.

Τα μαλλιά σας είναι η δική σας υπογραφή;

Ως παγκόσμια πρέσβειρα της Authentic Beauty Concept είναι βασικό στοιχείο της εικόνας σας; Σίγουρα. Εκφράζουν μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς μου: λίγο ατημέλητα, φυσικά και αβίαστα. Με τις αφέλειες να μου γαργαλούν τις βλεφαρίδες.

Αν σας πρότειναν έναν ρόλο που απαιτεί να τα κόψετε, θα δεχόσασταν;

Ως ηθοποιός, είμαι ανοιχτή σε μεταμορφώσεις που προσδίδουν αυθεντικότητα σε έναν χαρακτήρα. Αν πρόκειται για ένα σημαντικό project, θα το σκεφτόμουν.

Η κόρη σας μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον γεμάτο μουσική, σινεμά, τέχνη και μόδα. Τι κόσμο θέλετε να δημιουργήσετε για εκείνη;

Το να έχεις κόρη σημαίνει ότι βιώνεις τα πάντα ταυτόχρονα. Αντιμετωπίζεις ηθικά διλήμματα καθημερινά. Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι αφιέρωσα τη ζωή μου σε κάποιον πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο. Πλέον βλέπω τους γονείς μου αλλιώς και σκέφτομαι: "Ουάου! Είχαν τέσσερα παιδιά και εγώ μόλις ένα". Τους θαυμάζω γι' αυτό. Ως γυναίκα, παρατηρώ τις προσδοκίες που μας επιβάλλει η κοινωνία. Οι μητέρες είναι συνεχώς στο στόχαστρο. Η επίθεση προς αυτές γίνεται ακόμα και με ηθικά επιχειρήματα. Είναι παρανοϊκό. Όπως η κριτική που δέχτηκα επειδή εμφανίστηκα στο Coachella έξι εβδομάδες μετά τη γέννα. Είναι πρόκληση να διατηρείς την αυτονομία σου και ταυτόχρονα να επιτρέπεις στον εαυτό σου να συνεχίζει να δημιουργεί. Η πίεση προέρχεται από ανθρώπους, από σχόλια, ακόμη και από ύπουλα πράγματα, όπως ο αλγόριθμος του Instagram, ο οποίος φαίνεται να ξέρει πώς να σπέρνει τον φόβο μέσα μας. Παρ' όλα αυτά, έχω φτιάξει ένα είδος λίστας αρχών για εμένα και την κόρη μου. Η αποστολή μου είναι να είμαι η καλύτερη δυνατή μητέρα, χωρίς να εγκαταλείψω την τέχνη μου.

Ποια είναι τα επόμενα βήματά σας;

Εκτός από την ευρωπαϊκή περιοδεία, είναι το λανσάρισμα της With Gratitude, μιας εφαρμογής που δημιούργησα με τη φίλη μου Poppy (Jamie). Η ιδέα γεννήθηκε στην πανδημία, όταν στέλναμε η μία στην άλλη λίστες ευγνωμοσύνης για να ανεβάσουμε τη διάθεσή μας. Ευγνωμοσύνη σημαίνει να είσαι θετικός και ειλικρινής. Να μαθαίνεις να εκτιμάς τα μικρά πράγματα, τα δικά σου και των άλλων.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: JUANKR

STYLING: BARBARA GARRALDA