Οι ΓΑΜΜΑΓΑΜΜΑ είναι ο Γιώργος Καρναβάς, ο οποίος ξέρουμε τι έχει κάνει στην οργάνωση και επιμέλεια του Synch Festival όπως και στην Heretic Films (μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές στην Ελλάδα φέρουν την υπογραφή της), και ο Γεώργιος Δημάκης, τον οποίο γνωρίζουμε ως Prins Obi και από τη συμμετοχή του στους Baby Guru. Σε αυτό το κοινό τους εγχείρημα, κάπου ανάμεσα σε παλιά στιχάκια, sound design που δεν φοβάται το παρελθόν, έναν σταρ του Χόλιγουντ που χορεύει ξέφρενα σε μια ελληνική ταβέρνα και ένα όνομα που φλερτάρει με τη γλωσσική πρόκληση, οι ΓΑΜΜΑΓΑΜΜΑ κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Καθόλου Τέχνη, το οποίο θα ήθελαν να έχει μέσα του την αλήθεια. Ό,τι και αν σημαίνει αυτή. Για όλα αυτά μίλησαν στο ELLE.
Ποια είναι η αφήγηση πίσω από τους ΓΑΜΜΑΓΑΜΜΑ; Πώς γεννήθηκε αυτό το σχήμα και γιατί τώρα;
ΓΙΏΡΓΟΣ ΚΑΡΝΑΒΆΣ: Η επαφή μου με τη μουσική ξεκίνησε πολύ νωρίς στη ζωή μου, αλλά ασχολήθηκα με αυτή μόνο από τη θέση του παραγωγού ενός φεστιβάλ (Synch) και συναυλιών όταν εργαζόμουν για την εταιρεία Showhat, στα χρόνια της οποίας κάναμε πολλά ωραία (και μεγάλα) πράγματα θα έλεγα (Nine Inch Nails, Pet Shop Boys, Anthony and the Johnsons κ.ά). Έγραφα στίχους και μουσική από την εφηβεία μου και πάντα έλεγα ότι θα ήθελα να τους συγκεντρώσω σε έναν δίσκο κάποια στιγμή, η κλασική παιδική "to do" λίστα. Στην πανδημία της Covid, κλεισμένος σπίτι, άρχισα να ξαναπαίζω στο πιάνο το υλικό και ένιωθα πως δεν μπορούσα να το κρατάω άλλο στο συρτάρι. Ο Γιώργος ήταν από τους πρώτους που μίλησα, του το έστειλα να το ακούσει και να μου πει τη γνώμη του. Μου άρεσε πάρα πολύ η δουλειά του με τους Baby Guru, αν και αυτό που ήθελα εγώ να κάνω μουσικά με τους ΓΑΜΜΑΓΑΜΜΑ ήταν κάτι διαφορετικό. Επιπλέον είχα πάντα στο μυαλό μου ότι ο Γιώργος θα ήταν φανταστικός τραγουδιστής για ελληνικό στίχο. Δέσαμε πολύ γρήγορα και ο πρώτος δίσκος βγήκε αβίαστα και οργανικά, κάτι που για εμένα στο δημιουργικό κομμάτι είναι σχεδόν αυτοσκοπός. Γιατί τώρα; Γιατί έτσι τα έφερε η ζωή με τους χρόνους της. Με τη δουλειά που κάνω (Ηeretic Films) και μια οικογένεια να μεγαλώνει, δεν είχα πολλά περιθώρια χρόνου. Έτσι και αλλιώς δεν υπήρχε, ούτε υπάρχει, κάποια ατζέντα από πίσω. Το μόνο που θέλαμε ήταν να μοιραστούμε τα λόγια και τη μουσική, την αισθητική πρότασή μας, η οποία, ειλικρινά ευχόμαστε να αγγίξει τον κόσμο. Σημασία έχει ότι έγινε, όχι το πότε έγινε. Και έρχεται και το επόμενο, ελπίζουμε σύντομα.
Πώς μεταφράζεται το "Καθόλου Τέχνη"; Είναι μια άρνηση ή μια νέα δήλωση; Είναι απελευθέρωση; Ποιο είναι το αντίθετό του; "Όλα Τέχνη";
Γ.Κ.: Σίγουρα είναι μια απελευθέρωση. Ίσως και λίγο δήλωση. Τι πάει να πει τέχνη; Είναι τόσο υποκειμενικό και στ' αλήθεια καταλήγει στα πράγματα που μπορούν να κάνουν τη ζωή λιγότερο μάταιη. Απλώς δεν θέλαμε να είμαστε πομπώδεις, την ίδια στιγμή που θέλαμε να τραβήξουμε την προσοχή του κόσμου στο storytelling αυτού του δίσκου. Το "Όλα Τέχνη" νομίζω είναι το άλλο όνομα, ο άλλος εαυτός του "Καθόλου Τέχνη". Σαν να κάνεις τον γύρο του κόσμου και να επιστρέφεις στο σημείο από όπου ξεκίνησες, αλλά αυτό το σημείο δεν είναι πλέον το ίδιο, γιατί έχει προηγηθεί όλο αυτό το ταξίδι.
Ο ήχος σας μοιάζει με κάτι που περίμενε χρόνια σε ένα συρτάρι. Τι άλλαξε τώρα; Γιατί τώρα; Δεν φοβηθήκατε τον αναχρονισμό; Την πεπερασμένη καταγραφή;
Γ.Κ.: Ο ήχος κόλλησε στα λόγια. Σε όλα τα τραγούδια πρώτα ήρθε η γραφή των στίχων και μετά η μουσική. Εμένα ο ήχος δεν μου φαίνεται παλιός, περισσότερο άχρονος θα έλεγα πως είναι. Επίσης από άποψη ο δίσκος δεν έχει έναν συμπαγή ήχο. Ακούς πολλά πράγματα μέσα σε αυτόν. Σαν να κάναμε μια δήλωση του ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε ηχητικά. Στο επόμενο άλμπουμ έχουμε αποφασίσει και δουλεύουμε πολύ πάνω σε έναν πιο συγκεκριμένο ήχο. Νομίζουμε πως ήρθε η ώρα για κάτι τέτοιο, σαν ένα πιο συμπαγές όχημα για να περάσουν τα τραγούδια στον κόσμο.
ΓΕΏΡΓΙΟΣ ΔΗΜΆΚΗΣ: Από πλευράς μου, στόχος ήταν να κάνουμε κάτι άχρονο και πολυμορφικό, πέρα από trends και προκάτ συνταγές επιτυχίας.
Τι είδους "παρέα" κάνουν τα συνθεσάιζερ με τα γαρίφαλα; Τα ρεμπέτικα με τον πρώιμο ηλεκτρονικό ήχο; Ποια ανάγκη υπάρχει ανάμεσα σε αυτή τη σύνδεση;
Γ.Κ.: Κάνουν την καλύτερη παρέα! Εγώ θυμάμαι να πηγαίνουμε στην Κοταρού και στο +Soda μέσα στην ίδια εβδομάδα και να περνάμε τέλεια και στα δύο. Ό,τι έζησες σου δίνει τις συνδέσεις, δεν το κατασκευάζεις, έρχεται μόνο του. Γ.Δ.: Τίποτα δεν αποκλείει κάτι άλλο. Αν σου βγαίνει αβίαστα και σε εκφράζει, απλά το κάνεις.
Τα υλικά που χρησιμοποιείτε -παλιά λόγια, ανεπεξέργαστες ηχογραφήσεις, ταβέρνες, γαρίφαλα- κουβαλούν μια νοσταλγία. Πρόκειται για ανάγκη σύνδεσης, για αδυναμία να αποχωριστούμε το παρελθόν ή για άρνηση ενός μέλλοντος που δεν μπορούμε να οραματιστούμε;
Γ.Κ.: Θα πω κάτι λίγο άσχετο, ίσως και όχι,. Πας σε ένα χωριό και τρως μια αληθινή ντομάτα, θυμάσαι πώς είναι η γεύση της και νιώθεις λίγο πιο άνθρωπος ξανά. Εγώ αυτό δεν το θεωρώ νοσταλγία. Και επίσης θα το επιθυμούσα πολύ και θα το ευχόμουν για το μέλλον μας (γέλια). Θέλω να πω ότι οι ρίζες μας και οι αναμνήσεις μας δεν είναι νοσταλγία. Είναι κάτι άλλο. Ίσως ό,τι έχει κάποια παρελθοντολογική αναφορά να μπορεί να μπει πολύ εύκολα σε ένα νοσταλγικό κουτάκι, αλλά δεν είναι έτσι. Νομίζω πως νόημα ψάχνουμε όλοι, και μια αισθητική που αδιόρατα να μας γεμίζει την ύπαρξη, άσχετα αν μας αρέσει το αρχαίο δράμα ή οι sci-fi futuristic ταινίες. Το χειρότερο είναι να μην έχεις κάτι να κρατηθείς, επειδή δεν είναι δικό σου.
Είχατε κάποια ανησυχία σε σχέση με τους στίχους, οι οποίοι είχαν γραφτεί χρόνια πριν; Μπήκατε στη διαδικασία να τους επανεξετάσετε;
Γ.Κ.: Είχα τεράστια ανησυχία για την αισθητική δύναμη του όλου πράγματος. Για τους στίχους θα έλεγα ότι είχα λιγότερο άγχος. Πρώτον γιατί θυμόμουν τις στιγμές και τους λόγους που γράφτηκε ό,τι γράφτηκε και δεύτερον γιατί, όποτε τους διάβαζα, κάτι μου έλεγαν. Κι αυτό επίσης μου έδινε πάντα αυτοπεποίθηση με τους στίχους. Τους διάβαζα αφήνοντας μεγάλα χρονικά διαστήματα μεταξύ κάθε ανάγνωσης και αυτοί είχαν πάντα το ίδιο εφέ, οπότε σκεφτόμουν πως δεν ήταν κάτι εφήμερο ή συνδεδεμένο στενά με μια χρονική/ιστορική στιγμή. Όχι, δεν πειράχτηκε κάτι ώστε να επικαιροποιηθεί ή οτιδήποτε σχετικό.
Το έχετε δηλώσει και εσείς, αλλά όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες και δημιουργοί λένε ότι ψάχνουν "το αληθινό". Από ποια θέση ορίζουμε το αληθινό;
Γ.Κ.: Πώς να το ορίσεις το αληθινό; Δεν ξέρω αν γίνεται αυτό. Αλλά τη στιγμή που το νιώθεις, και ειδικά αν είσαι μαζί με κάποιον και δεις στα μάτια του ότι και αυτός νιώθει το ίδιο, τότε το έχεις. Αυτό το αληθινό ίσως να το ψάχνουμε μέσα από τα μάτια των άλλων.
Αν το Καθόλου Τέχνη ήταν ταινία, ποια θα ήταν; Και αν ένα τραγούδι του έμπαινε σε ένα set list, επιλέξτε ένα κομμάτι για πριν και ένα για μετά από αυτό.
Γ.Κ.: Ταινία θα ήταν σίγουρα η Ατίθαση Καρδιά του David Lynch. Πάθη, πονηροί τύποι, άκακοι, κακοί, χορός, αδρεναλίνη, έρωτας, καταρρεύσεις. Σε set list, θα έβαζα το 5 η Ώρα το Πρωί. Πριν από αυτό θα επέλεγα το Τhe Μan With the Red Face του Laurent Garnier και μετά το No.9 remixed από το Red Axes της Λένας Πλάτωνος.
Γι' αυτή την κυκλοφορία χρειάστηκαν τριάντα χρόνια, ένα κάπως προβοκατόρικο όνομα, ένας μηδενιστικός τίτλος και ένας σταρ του σινεμά, ο Willem Dafoe, να πρωταγωνιστεί στο βιντεοκλίπ. Έχουν γίνει τόσο δύσκολα τα πράγματα στην ελληνική μουσική σκηνή;
Γ.Κ.: Πολύ ωραία αυτή η σύνοψη! Κάπως παρουσιάζει έναν συνδυασμό που έχει εύρος και είναι και αναπάντεχος. Μου αρέσει! Δεν υπάρχει τίποτα σχεδιασμένο, έτσι τα έφερε η ζωή. Απλά κάτι που ήθελα πάρα πολύ έγινε πραγματικότητα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Όσο για το αν είναι δύσκολα τα πράγματα στην ελληνική μουσική σκηνή, είναι, αλλά και τι έχει μείνει εύκολο στη ζωή μας; Εγώ δεν βλέπω τίποτα και ειλικρινά θα ήθελα πολύ να δω. Οπότε και η μουσική κάπως δεν ακολουθεί αυτό τον δρόμο;
Τι δεν θα θέλατε καθόλου να συμβεί στο Καθόλου Τέχνη από εδώ και πέρα;
Γ.Κ.: Το μόνο που θα ήθελα είναι να μην περάσει απαρατήρητο, αλλά ό,τι και να του συμβεί, καλοδεχούμενο. Πλέον έχει φύγει από εμάς.
Διαβάστε Επίσης
