Βασίλης Μαντάς
"Αυτή την περίοδο μέσα μου κυριαρχεί η χαρά, αλλά κάπου στο βάθος ελλοχεύει και η θλίψη. Ίσως έχω περισσότερο θυμό επειδή δεν βρίσκω χρόνο και τρόπο να εκτονώνομαι, να παίζω ποδόσφαιρο, που πάντα με βοηθάει να αποφορτίζομαι. Όμως από τη στιγμή που έκανε πρεμιέρα η παράσταση Η Κληρονομιά μας στο Εθνικό Θέατρο και όλα κάπως έχουν πάρει τον δρόμο τους, η χαρά νικάει. Ο θυμός όμως παραμένει εκεί γύρω και συνοδεύεται και από ενοχή. Ωστόσο, προσπαθώ να έχω πάντα στο μυαλό μου ότι ο θυμός είναι ένα εργαλείο. Κάποτε τον έβλεπα αποκλειστικά ως κάτι αρνητικό, αλλά σταδιακά έμαθα να τον αποδέχομαι, να τον επικοινωνώ χωρίς να πληγώνω κανέναν. Έμαθα να παραδέχομαι ότι είμαι θυμωμένος και να παίρνω τον χρόνο μου.
Ο θυμός μου δεν είναι μόνο προσωπικός, είναι και κοινωνικός. Με θυμώνουν διάφορα πράγματα γύρω μου, έτσι που μερικές φορές αυτό το συναίσθημα διαπερνά την καθημερινότητά μου. Μπορεί να εμφανιστεί ακόμη και σε μια στιγμή πίσω από το τιμόνι, στην κίνηση. Έχω καταλήξει ότι περισσότερο με θυμώνει η αδικία. Με θολώνει – και ευτυχώς. Το βρίσκω παρήγορο ότι αντιδρώ. Ότι παραμένω ενεργοποιημένος. Αυτό είναι το φωτεινό κομμάτι, αλλά χρειάζεται προσοχή: να έχεις τον έλεγχο στο τι σε θυμώνει, να εντοπίζεις τον στόχο και να μην ξεσπάς σε κάτι που απλώς σου προκύπτει και που είναι πιο εύκολο.
Για χρόνια ένιωθα ότι κουβαλούσα μια αίσθηση τυφλής αδικίας. Έπειτα από αυτοπαρατήρηση κατάλαβα ότι έφερνα τον εαυτό μου σε θέση αδικημένου. Δεν αντιδρούσα όταν έπρεπε κι έτσι άφηνα χώρο να με αδικήσουν. Ήταν ένας φαύλος κύκλος. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ήρωα που υποδύομαι στο Κρέας. Είναι ένας άνθρωπος αδικημένος μέσα σε ένα περίπλοκο προσωπικό και κοινωνικό πλέγμα. Υποδύομαι τον Χρήστο, έναν νεαρό από την Αλβανία, που έχει μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια κάπου στην ελληνική επαρχία. Όταν ο γιος της οικογένειας διαπράττει ανθρωποκτονία, ο Χρήστος παίρνει πάνω του τον φόνο. Αν απλώς έπαιζα την αδικία που υφίσταται ο Χρήστος, δεν θα λειτουργούσε δραματουργικά. Προσπάθησα να δω την επιλογή του να κάνει κάτι τέτοιο μέσα από το φίλτρο της ευγνωμοσύνης, όπως έκανε κι εκείνος. Δέχτηκε αυτή την αδικία από ευγνωμοσύνη για τη βοήθεια που του είχε προσφέρει εκείνη η οικογένεια. Για τον Χρήστο, αδικία θα ήταν αν δεν βοηθούσε τους ανθρώπους που τον στήριξαν.
Η θέση στην οποία βρίσκεται ο ήρωας έχει να κάνει με τη ρατσιστική, κοινωνική και ταξική αδικία που βιώνει λόγω της καταγωγής του. Μια αδικία την οποία εσωτερίκευσε, δικαιολόγησε και αποδέχτηκε. Και αυτός ήταν ο δρόμος για να περάσει σε αυτόματη απόρριψη του εαυτού του. Όταν η κοινωνία σε βλέπει σαν ξένο, αρχίζεις να βλέπεις κι εσύ τον εαυτό σου έτσι. Αυτό που με άγγιξε προσωπικά ήταν το πώς μπορεί κανείς να μπει αυτόματα στον ρόλο του θύματος. Πώς το κουβαλάς αυτό, πώς το διαιωνίζεις. Το κοινωνικό και οικονομικό σου υπόβαθρο γίνεται καταλύτης, μια ωρολογιακή βόμβα που σε κάνει να σκύβεις το κεφάλι, να αποδέχεσαι τα πάντα, απλώς και μόνο επειδή νιώθεις μόνος, ξένος και χωρίς επιλογές. Αυτός ο ρόλος με βοήθησε να καταλάβω τι έχει οργώσει μέσα μου αυτή η δυναμική λόγω και της δικής μου καταγωγής.
Πίστευα ότι το είχα αποδεχτεί πλήρως και ότι το είχα αφήσει πίσω μου αυτό. Καθώς ήρθα αντιμέτωπος με το σενάριο, ανακάλυψα ότι υπήρχε κάτι ακόμα για τον εαυτό μου που δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Κατάλαβα καλύτερα ότι, νιώθοντας αδικημένος, στερούσα και εγώ πράγματα από τον εαυτό μου. Περνούσα κι εγώ σε αυτή την κατάσταση σχεδόν αυτόματα. Έχω μπει πολλές φορές σε τέτοιες συμπεριφορές. Ανεξάρτητα από το πώς σε προσδιορίζει ο άλλος, η κοινωνία σε έχει ήδη αναγκάσει να αυτοπροσδιοριστείς ως μη άξιος να διεκδικήσεις. Και αυτό έχει ταυτοποιηθεί μέσα σου τόσο πολύ, που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να ενεργοποιηθεί. Οπότε, για να το διορθώσεις όσο γίνεται, πρέπει να βρεις από πού ξεκινάει. Για παράδειγμα, εγώ δεν βίωσα τη μετανάστευση, αλλά μου έχει μεταβιβαστεί από τους γονείς μου και σ' εκείνους από τους δικούς τους. Αυτή ήταν η κληρονομιά μου. Είναι ένα στοιχείο που δεν με βοηθάει, δεν είναι δικό μου, αλλά έπρεπε να το αναγνωρίσω, να το αποδεχτώ και να ανεξαρτητοποιηθώ. Αυτό δεν είναι εφικτό για όλους. Εγώ είχα αυτή την πολυτέλεια, υπάρχουν τόσοι άλλοι όμως που δεν την έχουν. Δεν είναι εύκολο και ούτε οι συνθήκες το ευνοούν.
Στο θέατρο, συμμετέχω στην παράσταση Η Κληρονομιά μας, ένα έργο για μια διαφορετική κληρονομιά, την ιστορία της γκέι κοινότητας στη Νέα Υόρκη των '70s. Το έργο μάς αφηγείται πώς ξεκίνησε αυτή η κοινότητα, τι αντιμετώπισε, πού βρίσκεται σήμερα και τι άλλο έχει να διεκδικήσει. Είναι σημαντικό να ειπωθεί αυτή η ιστορία στην Ελλάδα τώρα, ώστε να δούμε το παρελθόν, να διαβάσουμε καλύτερα το παρόν και να διεκδικήσουμε ένα πιο φωτεινό μέλλον.
Κάπως συνδέονται αυτά τα δύο έργα, το Κρέας και η Κληρονομιά, σε σχέση με αυτό. Στον πυρήνα και των δύο βρίσκω τη σημαντικότητα να κάνεις τον απολογισμό σου. Πώς ξεκίνησες, από πού προέρχεσαι, τι κουβαλάς... Να ξέρεις την ιστορία σου, γιατί έτσι μπορείς να αναγνώσεις καλύτερα το παρόν σου, αλλά και να διεκδικήσεις ένα καλύτερο μέλλον, βάζοντας τα δικά σου θεμέλια. Όντας νέος μπαμπάς, είχα τέτοιες αγωνίες για το παιδί προτού γεννηθεί. Τώρα, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά, όλα αυτά μου φαίνονται μεγάλες σκέψεις. Δεν θέλω να έχω τον έλεγχο στα ερεθίσματα που θα λάβει. Δεν θέλω να το εγκλωβίσω. Θέλω να του δώσω αγάπη, όχι να το δεσμεύσω. Να έχει την ελευθερία του μέσα στην ίδια του την πορεία από όπου και αν ξεκινήσει.
Αγαπώ το σινεμά, το προτιμώ και το βάζω σε προτεραιότητα όταν γίνεται με σεβασμό στο ίδιο το μέσο. Εκτός από το Κρέας, είναι ήδη έτοιμη η ταινία Cora της Εύης Καλογηροπούλου που εκτυλίσσεται σε ένα δυστοπικό, άχρονο μέλλον στην Αθήνα, σε μια εποχή που οι φυσικοί πόροι έχουν εξαντληθεί. Σε μια περιφραγμένη βιομηχανική ζώνη, οι άντρες προσπαθούν να εξορύξουν πετρέλαιο και οι γυναίκες έχουν έναν ρόλο υποβαθμισμένο. Όταν μια γυναίκα διεκδικεί τη διαδοχή της εξουσίας, όλα ανατρέπονται. Παράλληλα, από το καλοκαίρι βρίσκομαι σε γυρίσματα για τη νέα σειρά του MEGA Οι Αθώοι, που βασίζεται στο έργο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη Ο Κατάδικος, σε σενάριο της Ελένης Ζιώγα. Αλλά, θα το ξαναπώ: Αγαπώ το σινεμά. Θέλω να συμμετέχω σε ιστορίες που δουλεύονται για τη μεγάλη οθόνη, για τον τρόπο που συμβαίνει αυτό, όχι για το μέγεθός της. Για το μεράκι, τον χρόνο που χρειάζεται και για τη φροντίδα που απαιτείται".
H ταινία Κρέας του Δημήτρη Νάκου κυκλοφόρησε στις αίθουσες στις 6/3 από τη Feelgood και η παράσταση Η Κληρονομιά μας παίζεται στη σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού Θεάτρου.
*Στην κεντρική φωτογραφία ο Κώστας Νικούλι φοράει μπλούζα, ACNE STUDIOS, ATTICA.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΝΤΑΣ
STYLING: ΒΙΒΙΑΝ ΡΟΥΒΕΛΑ
GROOMING: ΣΟΦΙΑ ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΙΔΟΥ/THIS IS NOT ANOTHER AGENCY
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ MINU ATHENS, MINU-ATHENS.COM, ΣΑΡΡΗ 5, ΑΘΗΝΑ, ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ
