Κορίννα Ντουλλάαρτ: «Οι γυναίκες χρειαζόμαστε ισότητα και όχι περισσότερη εξουσία»

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Γαλάτσι. Στην παιδική μου ηλικία πηγαινοερχόμουν στην Ολλανδία επειδή η μαμά μου είναι μισή Ολλανδέζα. Στο σχολείο πέρασα δύσκολα. Η εσωστρέφειά μου δεν άρεσε στα παιδιά. Λίγο πριν τελειώσω την τρίτη λυκείου, παραλίγο να τα παρατήσω. Όχι επειδή ήμουν κακή μαθήτρια, αλλά γιατί με δυσκόλευαν οι επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές των συμμαθητών μου μέσα στα χρόνια. Αν δεν ήταν η κολλητή μου, η οποία ήταν δασκάλα, να με πάει για μια ζεστή σοκολάτα και να με πείσει να αντέξω άλλους τρεις μήνες, δεν θα είχα αποφοιτήσει. Ενώ άκουγα πανκ, ασχολιόμουν με το κλασικό τραγούδι. Μέσα από τη μουσική, για πρώτη φορά συνάντησα την αποδοχή. Έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Conservatorium του Άμστερνταμ και ήμουν έτοιμη να φύγω από την Ελλάδα. Πίστευα ότι αν έφευγα θα τέλειωναν όλα μου τα προβλήματα. Λίγο πριν πάρω το αεροπλάνο, συνειδητοποίησα ότι δεν φεύγω, αλλά ότι με διώχνουν. Ότι με ανάγκασαν να κάνω αυτή την επιλογή όλοι όσοι δεν με είχαν αποδεχτεί. Είπα ένα ψέμα και δεν πήρα ποτέ το αεροπλάνο. Όταν η κολλητή μου με ρώτησε “και τώρα τι θα κάνεις;” της απάντησα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Ήταν κάτι που είχα θάψει πολύ βαθιά μέσα μου από τα έξι μου χρόνια σχεδόν, επειδή η μάνα μου, όταν της το είχα πει, δεν ήθελε να το ακούσει καν. Έδωσα κάπως απροετοίμαστη στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν. Πήγα στις εξετάσεις με την Αντιγόνη από το σχολείο, με το έργο Καλοκαίρι και Καταχνιά του Tennessee Williams, το οποίο έτυχε να έχω διαβάσει, και ένα ποίημα της Κατερίνας Γώγου. Πέρασα. Ούτε τα χρόνια στη σχολή ήταν εύκολα, αλλά πήρα το πτυχίο μου. Μετά ήρθε η καραντίνα, συναντήθηκα με τον Βασίλη Κεκάτο και έτσι προέκυψε ο ρόλος μου στη σειρά. Γενικά, όπως έχετε καταλάβει, με δυσκολεύει αυτός ο κόσμος. Η ζωή δεν είναι εύκολη. Από αυτά που με δυσκολεύουν πολύ είναι ότι πρέπει να κάνεις κάτι συγκεκριμένο, πρέπει να σ’ αρέσει κάτι που αποδέχονται οι πολλοί, να συμπεριφέρεσαι κάπως συγκεκριμένα. Υπάρχουν και όλα αυτά τα στερεότυπα που όταν δεν τα επιβεβαιώνεις νιώθεις εκτεθειμένος και παράξενος. Εγώ ανέκαθεν ήμουν εσωστρεφής. Αγοροκόριτσο, έπαιζα ποδόσφαιρο με τα αγόρια. Αυτή η συμπεριφορά μου δεν ήταν αποδεκτή ούτε από τα αγόρια ούτε από τα κορίτσια. Για διαφορετικούς λόγους. Στη συνέχεια, στη θεατρική σχολή, δεν είχα την ανάγκη να δείχνω ότι νιώθω άνετη με όλους. Όσον αφορά τη σειρά, είναι νωρίς και δεν ξέρω τι θα με δυσκολέψει, αλλά αυτό που φοβάμαι είναι μήπως με κάνει να μη μου αρέσει πια αυτή η δουλειά. Δεν θέλω να κάνω πράγματα αντίθετα με τα πιστεύω μου ούτε να στερηθώ την ηρεμία που έχω κατακτήσει με κόπο.

Φόρεμα, τσόκερ και κάλτσες, όλα DIOR, Dior Boutique.

Αυτός ο κόσμος είναι ακόμα πιο δύσκολος γιατί είμαι γυναίκα. Ζούμε σε έναν κόσμο φτιαγμένο από άντρες για άντρες. Δεν είναι ιδανικός για τις γυναίκες. Δεν λέω να ήταν φτιαγμένος γι’ αυτές, ας ήταν όμως ισότιμος. Σε αυτό συναντιέμαι και με την ηρωίδα μου τη Μαρία στο Milky Way. Είναι μια μαθήτρια μεγαλωμένη σε μια βαθιά θρησκευόμενη ελληνική επαρχία. Ονειρεύεται να μείνει στην Αθήνα, να γίνει χορεύτρια. Τα όνειρά της καταρρέουν όταν μένει έγκυος. Ξαφνικά, όλοι γύρω της, οι γονείς, ο φίλος της, το σχολικό περιβάλλοντης, ακόμα και οι φίλες της που θα περίμενε κανείς να την υποστηρίξουν, θέλουν να αποφασίσουν για τη ζωή της, χωρίς να αναρωτηθούν στιγμή τι μπορεί να θέλει εκείνη. Κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο στην κοινωνία μας. Πάντα οι γύρω νομίζουν ότι ξέρουν καλύτερα από εσένα. Ειδικά στη σημερινή εποχή, σε μια γυναίκα που μένει έγκυος, κανένας άλλος δεν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα να της υποδείξει πώς θα αποφασίσει για το σώμα της. Η Μαρία, μέσα σε αυτή τη δίνη, παλεύει να βρει από κάπου να πιαστεί. Και βρίσκει τον Τζο. Εκείνος, γενναιόδωρος όπως είναι, της αποκαλύπτει το μυστικό: Η απόφαση πρέπει πάντα να είναι δική μας. Κανείς δεν έχει λόγο για τις ζωές και τα σώματά μας. Ιδιαίτερα στις γυναίκες, που συνήθως στερούνται τέτοιες ελευθερίες. Αυτό είναι μια δύσκολη επίγνωση. Ειδικά όταν από παντού προπαγανδίζεται το αντίθετο. Θα ήθελα αυτό η ηρωίδα να το ουρλιάξει σε όλα τα κορίτσια εκεί έξω σήμερα για να το καταλάβουν. Κανένας δεν έχει δικαίωμα πάνω μας. Δεν είμαστε υποχρεωμένες να υπακούσουμε σε κανένα στερεότυπο, δικό μας άνθρωπο ή σε ό,τι υπαγορεύουν άλλοι παράγοντες, όπως η θρησκεία. Χρειάζεται να ξέρουμε πια ότι μπορούμε να είμαστε ή να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Όλα τα πλάσματα απόλυτα ελεύθερα. Τώρα, θα μου πείτε, ένα σίριαλ είναι το κατάλληλο μέσο να τα λέει αυτά; Φτάνει; Η αλήθεια είναι ότι έχουμε συνηθίσει να καταναλώνουμε εύπεπτο υλικό και δεν το λέω υποτιμητικά. Δεν υπάρχει πάντα χρόνος και δυνατότητα να επιμορφωθεί κάποιος. Είναι έτσι φτιαγμένο το σύστημα, ώστε η μόνη ”πολυτέλεια” να είναι η επιβίωση. Οπότε, αν υπάρξει μια σειρά ή μια ταινία που μπορεί να θίξει κάποια θέματα, τότε πολύ περισσότεροι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με αυτά. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αλλάξουν όλοι, αλλά κάποιοι θα αναρωτηθούν. Μπορεί και να δουν κάτι διαφορετικά. Το έχω σκεφτεί και πιο πονηρά. Μερικές φορές, το ίδιο το σύστημα μπορεί να κάνει καλά λάθη, δεδομένου ότι μια σειρά αποτελεί μέρος του συστήματος. Με άλλα λόγια, τα προϊόντα του συστήματος, ακόμα και αν δεν έχουν τα πιο υγιή κίνητρα, μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε.

Φόρεμα, THE VAMPIRE’S WIFE, Luisa World. Καπέλο από προσωπική συλλογή.

Στη σειρά μπορεί κάποιος να προσάψει, επίσης, ότι μιλάει για ένα τόσο γυναικείο βίωμα ένας άντρας δημιουργός. Ισχύει. Όμως ο Βασίλης Κεκάτος, όπως έχει πει και ο ίδιος, ζήτησε βοήθεια από γυναίκες στο σενάριο. Επίσης, όλοι οι χαρακτήρες, αν κάτι θεωρούσαμε ότι δεν θα το έκανε μια γυναίκα, είχαμε την ελευθερία να του το πούμε. Μαζί πλάσαμε τη Μαρία. Φυσικά, περιμένω να ακούσω το γνωστό ”η μούσα του Βασίλη Κεκάτου”. Μπροστά από το όνομα μιας γυναίκας χρειάζεται να μπαίνει ακόμα το όνομα ενός άντρα. Αυτή είναι η πατριαρχία και πρέπει να την πολεμάμε. Νομίζω ότι το κάνουμε. Είμαι εδώ για τους αγώνες του φεμινισμού, γιατί έχουμε κερδίσει λίγα πράγματα ακόμα. Και δεν μπορώ να πω ότι δεν με ανησυχεί το ότι οι γυναίκες πολλές φορές διεκδικούμε άλλα πράγματα από αυτά που έχουμε ανάγκη. Πιστεύω, δηλαδή, ότι χρειαζόμαστε ισότητα και όχι περισσότερη εξουσία.

Φόρεμα, ALEXANDRA RICH, Luisa World. Τζάκετ και καπέλο από προσωπική συλλογή

Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι έναν άλλο κόσμο. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο πολύ κομβικό. Ο καπιταλισμός-ας τον πούμε με τον όνομά του- τα κάνει όλα μαύρα. Όλα έχουν στηθεί για να γίνουν κάποιοι λίγοι περισσότερο πλούσιοι εις βάρος όλων των υπολοίπων. Συνεχίζω να ζω με την ψευδή ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα. Η ρεαλιστική μου πλευρά το βρίσκει δύσκολο. Από αυτές τις μαύρες σκέψεις με γλιτώνουν οι στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους, που είναι πολύ κοντά μου. Γενικά πιστεύω σε αυτούς τους μικρόκοσμους μέσα στους οποίους βρίσκουμε λύσεις και χαρά. Στιγμές-μικρά ξίφη απέναντι σε όλο αυτό που ζούμε.

Φόρεμα, H&M STUDIO. Headpiece, COSTUMIER

Η Μαρία στο σίριαλ ενηλικιώθηκε και γνώρισε τον εαυτό της. Κατάλαβε ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και είναι κυρίαρχη της εαυτής της. Μπορεί να φανεί ότι πλήγωσε ανθρώπους, αλλά επειδή ήταν εκείνοι εγωιστές και όχι επειδή έκανε κάτι λάθος αυτή. Τη σκέφτομαι καμιά φορά μέσα στην ημέρα. Τη σκέφτομαι κάπου χαρούμενη. Θα είναι. Αν ως Κορίννα μπορούσα να της ψιθυρίσω κάτι στο αυτί, θα της έλεγα να κάνει αυτό που εκείνη θέλει. Να μην ακούει κανέναν. Να βρει τη δική της φωνή. Ό,τι θα έλεγα και σ’ εμένα, τότε στο σχολείο.Θα της υποσχόμουν, μάλιστα, ότι όλα θα αλλάξουν και ότι θα βρει τους ανθρώπους που θα της ταιριάζουν. Θα τον φτιάξει τον μικρόκοσμό της μέσα στον οποίο θα αισθάνεται ασφαλής. Τον χειμώνα θα είμαι στη θεατρική παιδική παράσταση Η Συμμορία του Μεσονυχτίου. Υποδύομαι ένα κοριτσάκι που, σε πείσμα της ζωής, η κοινότητα της επιτρέπει να ονειρεύεται. Διαδραματίζεται σε ένα νοσοκομείο με άρρωστα παιδιά. Δύο πράγματα έλεγα πως θα δεν θα κάνω ως ηθοποιός: σειρά στην τηλεόραση και παιδική παράσταση. Εγώ έλεγα ότι θα κάνω μόνο κινηματογράφο. Κι όμως, ξεκίνησα την καριέρα μου με αυτά! Το βρίσκω υπέροχο.

Φόρεμα, τσόκερ και κάλτσες, όλα DIOR, Dior Boutique.

Το μέλλον δεν θέλω να το φανταστώ. Γιατί νιώθω ότι όταν κάνω όνειρα, χάνω στο ίδιο μου το παιχνίδι. Δεν θέλω να μου συμβεί κάτι συγκεκριμένο. Για τον κόσμο, ονειρεύομαι την αλλαγή. Ονειρεύομαι να μην υπάρχουν φυλακές μέσα στη “φωτογενή” υποτιθέμενη ελευθερία μας».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΛΑΝΙΔΗΣ/THIS IS NOT ANOTHER AGENCY STYLING: ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ